ث

بې وفا ته شوه زاري زما عبث
د جل فصل کړه خواري زما عبث

ما به ځان خپل هوښيار هوښيار ګڼلو
شوه په عشق کښې هوښياري زما عبث

چې پرېښودي مې د يار کلي ته تلۀ دي
غمازان لارې څاري زما عبث

دلداري چې مې اشنا کؤلے نۀ شے
څـۀ پـکار جـهـان داري زمـا عـبـث

کاڼے زړۀ يې په اوبو کله پستيږي
اوښکې ولې دي جاري زما عبث

د اقبال غوندې چې عشق دې کړے نۀ وي
کتاب مۀ ګوره قاري زما عبث