ژ

مينه دي ور تلۀ په ژاژ زړۀ دي پرېښودۀ په ژاژ ړوند مې وۀ باتور د زړۀ خود به انختۀ په ژاژ ما په ناپوهۍ د زړۀ ټوکي کړۀ خوارۀ په ژاژ مۀ پښته غمخوره مې څۀ مې کؤل څۀ په ژاژ ما غوندې د بل مۀ شه هجر،سملاستۀ په ژاژ د اور پېزار په پښو غواړي مينه،تېرېدۀ په ژاژ څۀ اوکړي اقبال غريب ګفت یې اړوې په ژاژ
د غماز پہ کږہ لارہ مې شو یار کژ کوږ بہ ولې راسرہ نہ کا ګفتار کژ د یار زلفو د ابریو څۂ ګناہ دے مار لړم کوی پہ سمہ لار رفتار کژ چې خوبی لری د حسن دومرہ ډېرہ سمہ اونہ شي نسکورہ پہ ډېر بار کژ تېراول پکښې د ژوند مې زدہ نۂ کړل کہ رسمونہ رواجونہ وو د ښار کژ دا نصیب زما خپل وۂ ګیلہ نیشتے ما دعشق پخپلہ خپلہ کړلہ لار کژ کږې وولې پہ نصیب ټولې زما وې کړے نہ دے ما د چاسرہ بېو پار کژ ځان بہ سم کړې کہ پہ ښہ شان ګُذارہ کړې نۂ تېروځی د سوزن سوری کښی تار کژ ستا لہ عشقہ بہ اقبال توبہ او نہ کا کہ یې سر نیولے وی پہ سر د دار کژ