مينه دي ور تلۀ په ژاژ
زړۀ دي پرېښودۀ په ژاژ
ړوند مې وۀ باتور د زړۀ
خود به انختۀ په ژاژ
ما په ناپوهۍ د زړۀ
ټوکي کړۀ خوارۀ په ژاژ
مۀ پښته غمخوره مې
څۀ مې کؤل څۀ په ژاژ
ما غوندې د بل مۀ شه
هجر،سملاستۀ په ژاژ
د اور پېزار په پښو غواړي
مينه،تېرېدۀ په ژاژ
څۀ اوکړي اقبال غريب
ګفت یې اړوې په ژاژ
د غماز پہ کږہ لارہ مې شو یار کژ
کوږ بہ ولې راسرہ نہ کا ګفتار کژ
د یار زلفو د ابریو څۂ ګناہ دے
مار لړم کوی پہ سمہ لار رفتار کژ
چې خوبی لری د حسن دومرہ ډېرہ
سمہ اونہ شي نسکورہ پہ ډېر بار کژ
تېراول پکښې د ژوند مې زدہ نۂ کړل
کہ رسمونہ رواجونہ وو د ښار کژ
دا نصیب زما خپل وۂ ګیلہ نیشتے
ما دعشق پخپلہ خپلہ کړلہ لار کژ
کږې وولې پہ نصیب ټولې زما وې
کړے نہ دے ما د چاسرہ بېو پار کژ
ځان بہ سم کړې کہ پہ ښہ شان ګُذارہ کړې
نۂ تېروځی د سوزن سوری کښی تار کژ
ستا لہ عشقہ بہ اقبال توبہ او نہ کا
کہ یې سر نیولے وی پہ سر د دار کژ