چې په سرو باندې د مينې مې شو غل پېښ
کاروبار مې د ژوندون کښې شو خلل پېښ
د اخلاص په لار د يار سره روان وم
زړۀ مې اوچؤد هغه وخت چې شو په چل پېښ
بې وفا نه چې څوک طمع د وفا کړي
په اميد کښې د نېشکر به شي په نل پېښ
د يار مخکښې مې حيا نه ژبه ګونګ شي
زۀ به څنګه حال د زړۀ کړم ورته خپل پېښ
د غمونو د عشق څۀ به درته شمارم
چې د يو د پاسه بل شي بل په بل پېښ
ازادي د اقبال ګرانه ده تر مرګه
ستا زلفينو ورته هسې رنګ کړو ول پېښ
زۂ لہ خلقو ځنې ځکہ یم جدا خوښ
چې د یار پہ خیال کښې یم پہ مشغولا خوښ
چې دې سیال شتہ نہ پہ ھند نہ بنګالہ کښې
تہ بہ ولې ښکلیہ نہ ئې د دنیا خوښ
ستا پہ حسن کښې غماز چی عېب اوباسی
پہ دی ولې نۂ پوھېږی ئې زما خوښ
ستا ښائست تہ دې زما پہ سترګو ګوری
ګرم بہ یمہ کہ دا تہ نہ شو ې د چا خوښ
دستخط پہ پروانہ مې د مرګ اوشو
پہ ھغہ ورځ چې د عشق کړمہ بلا خوښ
د باګرام جونہ دې ږدی اوربل کښې ناز کړی
ھزارې ګلہ ! پہ باغ کښې کړلې ما خوښ
غزل ھسې رنګ خواږۂ نغمہ اقبال کړہ
مطربان د ھند اېران شُو پہ ثنأ خوښ