چې تۀ غواړې کړم ناصحه عاشقي ترک
په خوښۍ باندې به څوک کا زندَګي ترک
زۀ د زړۀ خاوند يم دا مې مجبوري ده
چې زړۀ نۀ لري ترې نۀ شوه دلګي ترک
منصور دار په سر له عشقه تائب نۀ شو
مجنون کړله عاشقۍ کښې اسودګي ترک
په ګل رخ دلبر مې مينه خداې پېدا کړه
د بلبل غوندې به نۀ کړم نغمګي ترک
مجبوري زما ساته په خپل نظر کښې
راسره بِلا جواز کړه ناراضګي ترک
کۀ دنيا شوله هر څو رنګين مزاجه
ما اقبال نۀ کړله خپله سادګي ترک
د مرګی نہ نۂ خلاصیږی پہ ژړا څوک
نر ھغہ دے غاړہ ورکړہ پہ خندا څوک
پہ سینہ باندې ګوذار تل مېړنی خوری
نامړدی دہ چې ګوذار وخوری پہ شاہ څوک
ښہ خبر یې چې ناشنا ملک تہ سفر دے
پہ ناشنا ملک کښې پېدا کا تۂ اشنا څوک
د دنیا مینہ مرض دے کۂ پوھېږې
خداے دې مۂ کا پہ دې رنځ کښې مبتلا څوک
د مجاز محبوبې واړہ بې وفا دی
لاس بہ مروړی چې کا طمع د وفا څوک
خدایہ را استقامت د مرګ پہ وخت کړې
ھډو پوھہ د اقبال نۂ شی پہ ساہ څوک
فرشتہ یې کہ تہ حورہ یا پری څوک
ادم زاد بہ دومرہ څنګ شی اثری څوک
ستا دیدن باندې مې سترګې نہ مړیږی
لکہ زہ مرمہ پہ تا داسې بہ مرې څوک
یو دمګرے یو پاړو بہ یې دم نہ کړی
چې خوړلے وی د زلفو منګری څوک
سینګار مہ جوړہ وہ ما بہ لېونے کړې
تابہ ھم کړی دغہ خلق نظری څوک
زړہ ګوګل نہ مې پہ ھر نظر اوباسې
ھسې رنګې بہ زدہ کړی دلبری څوک
خدایہ تہ ورتہ پخپلہ پہ غضب شې
پہ قدم قدم چې غنې مې کری څوک
بدې ردې بہ وړې د وړو لویو
ھر چې کاندی کلی کور کښې مشری څوک
ترې نہ ھېرې شی قیصې د عاشقانو
د اقبال چې وینی عشق کښې ابتری څوک