کۀ مې وګڼې د خپلې مينې اهل
دغه ګران ژوندون زما به کاندې سهل
په ديدن کښې سخاوت دې راښکاره کړه
لکه شُوم په شان له کار مۀ اخله لۀ بخل
لباسي خوي د يارانو شېوا نۀ ده
په خولۀ رام رام کټارۍ لري په بغل
لکه ونه د مېوې کاڼي په سر خوره
احترام نۀ کؤي څوک د شنډي نخل
د غوړو نه به بهر لکه وېختۀ شي
ورکؤي چې د پردي په کار کښې دخل
عاشقي چې اقبال واخسته په غاړه
له هغې ورځ ترې پاتے شو هر شغل
تدبيرونه کۀ هر څو مې د وصال کړل
تقدير واړه تدبيرونه مې پائمال کړل
زمانه په دښمنۍ زما مُصر ده
رد زما يې هر په بار منت و سوال کړل
تا پخپله دا وائيل چې زر به در شم
اوس نېټه دې راته ولې مه وسال کړل
د هجران غشو اخر سورے سورے کړم
حجتونه کۀ هر څو مې ورته ډال کړل
عقل نۀ اقبال د عشق لۀ تاؤ وائيلي
خپل اشعار يې ځکه پاک لۀ قېل وقال کړل
چې دا خپل دلبر کؤي راسره چال چل
ځکه پوې نۀ شومه تراوسه لا په حال حل
دا زما کوټه تندے دے د داغلو
چرته سم رانغے عشق کښې زما پال پل
چا ياري د باز او زاغ ليدلې نۀ ده
شاه د پاره يارانه وي د شغال غل
د غريب په ټول کښې ګټه غورځَوي څوک
په دنيا کښې هر سړ ے وينم د مال مل
کۀ انسان د انسانيت په لار روان شي
دا مخلوق به نۀ وي جنګ و په جدال دل
په دنيا کښې چې دا ظلم زياتے وينم
سور انګار شي په زړګي د ما اقبال بل
اودۀ کېږم ستا په خيال
راوېخېږم ستا په خيال
ستا په خيال يمه ناروغه
زۀ رغېږم ستا په خيال
کۀ سحر دے کۀ ماښام
تل ځنګېږم ستا په خيال
د زړۀ درد مې پرې کمېږي
هم دردېږم ستا په خيال
کۀ عصا مې د ژوندونه يې
را غورزېږم ستا په خيال
په مېدان د زندګۍ کښې
زۀ لوبېږم ستا په خيال
حقيقت نه ښه اګاه يم
خو غولېږم ستا په خيال
مشغوله مې د ژوندون يې
مشغولېږم ستا په خيال
زۀ اقبال به سودائي شم
چې رسېږم ستا په خيال
يار مې د صبر تعويزونه اوکړل
مينې يې لا په ما زورونه اوکړل
آ، لېونتوب يې اوس د مينې نيشتے
دا ورته چا نصحيتونه اوکړل
په زړۀ مې واړه وه اوبو د وصال
انګار د مينې دې اورونه اوکړل
لارې څارم سترګې څلور دي زما
د نۀ راتلو يې قسمونه اوکړل
خوشحالي نۀ وېني اقبال په سترګو
غمونو زړۀ کښې يې کورونه اوکړل
زده مې کړل په مينه کښې پښتو کؤل
ګل سره تابيا هم د ازعو کؤل
پوې شومه چې غواړي رانه زړۀ نخښه
دا چې اشارتونه دې بڼو کؤل
غوړې يې کړې شانه يې کړې اوګدې زلفې
لا يې نور پخښلي د زولنو کؤل
څنګه به اور ناخلم اننګو کښې دې
ياره چورلکونه چې لمبو کؤل
حال يې معشوقې ته چې ښکاره وي ټول
نۀ ښائي عاسق له د ګيلو کؤل
اقباله څۀ خدمت به د پښتو اوکړي
وياړ چې د اغيار کړي په پېښو کؤل
د اشنا غمونه هېر شول
د دنيا غمونه ډېر شول
چې عالمه بادشاهي وه
لاړۀ هغه وختونه تېر شول
ږيره سپينه غاخ وتلي
د خوبانو زړونه سېر شول
د ازمريو ښکاري وم
ګيدړان راباند شېر شول
چې پردي هم زما خپل وو
اوس خپل را ځنې غېر شول
سترګې چا باندې سړې کړم
مړاوې همه ګل د نمېر شول
زما ګفت پرې اثر نۀ کړي
غمازان ترې نه چاپېر شول
دومره مې شپه کښې د هجران وژړل
چې راسره هم شين اسمان وژړل
نسيم يې اوښکې سحر پاکې کړلې
ګلاب خندان څيرې ګرېوان وژړل
لېلا محمل کښې پرېشانې زلفې
مجنون په دشت و بيابان وژړل
رخصتېدل مې ارمانونه د زړۀ
هر يو په چغو په ارمان وژړل
تۀ به له قصدا ماله نۀ ياده وې
په پشکال کښې چې باران وژړل
اوس په کفن مې اوښکې مۀ څڅَوه
ډېر مې په ژوند کښې په خپل ځان وژړل
ستار رباب در سره هم وژړل
اقباله دا دې په کوم شان وژړل
جامونہ جنګېدل شرابونہ توئېدل
زۀ وچې شونډې ناست ومہ ېو ګوټ مې نۀ موندل
ما چرتہ بہ چا ښکلي نہ د مینې طمع وکړہ
فالګری بہ شو غلی عطارد بہ وخندل
موسم د پسرلي دے چمن ډک دے لۀ ګلونو
بلبل مې د زړہ نور ہم لا پہ چغو وژړل
زما د زړګي غم څۀ عجیبہ دے ہوښیارانو
نۀ زۀ ورسېدمہ نۀ یاران پرې پوہېدل
دا زړہ دې فېصلہ وکړي اقبالہ چرتہ لاړ شم
نۀ ښار کښې خوشحالیږي نۀ خوشحالہ پہ ځنګل
تا مې پہ خوب کښې ھم راتلۂ پرېښودل
تا راسرہ ولې ھر څۂ پرېښودل
دغسې بد خو مې ھیڅ نۂ وو کړی
زمونږ پہ لوری دې کاتۂ پرېښودل
تا خو پہ زمکہ زۂ خداے ګڼلم
تا مې نامہ ھم اخستۂ پرېښودل
یا پہ دې ښکلو کښې اثر کم شو
یا مې دې زړۂ اوس درزېدۂ پرېښودل
بیا بہ مې ګورې خو موندے بہ نۂ شم
اقبال چې کور کلے پاخۂ پرېښودل
ما ھر ښائستہ مخ تہ کاتۂ پرېښودل
تا چې زمونږ کور تہ راتلۂ پرېښودل
لوظ دې او نۂ پالۂ بې لوظہ یارہ
مالہ زخمونہ دې پہ زړۂ پرېښودل
پرې دي ښوم زۂ دنیا دې پرې نۂ ښودہ
ما د دنیا سرہ ھر څۂ پرېښودل
حوالہ ځان مې کړو حالاتو تہ خپل
ما لہ تقدیر خفہ کېدۂ پرېښودل
بیا اباسین بہ ھم چپې نۂ وھي
چرتہ اقبال کۂ ژړېدۂ پرېښودل
ولې نہ وائی راتہ څوک مې د اشنا حال
شروع کړے دے دې خلقو ولې دا پال
مرور مرور ھر سړے لہ ما دے
نہ پوھېږمہ دخلقو زۂ پہ دې چال
زۂ چې لاس اوچتومہ اشنا غواړم
زما ژبہ باندې نہ راځې څہ بل سوال
ستا پہ خیال کښې خپل ځان لہ مانہ ھېر دے
څنګہ را بہ شی دې زړۂ کښې د بل چا خیال
زړہ مړز ورلہ راځی زما پہ منډہ
تۂ چې زلفې راخورې کړې ورتہ جال جال
خلقو نوم ورلہ ورکړے د شفق دے
پہ اسمان باندې برېښ لږی ستا دسُور شال
د اقبال کال شروع کېږی محرم نہ
جنورۍ نہ شروع کېږی د دنیا کال
ما د یار مخ تہ کاتۂ غوښتۂ یو ځل
دې ارمان پورہ کېدۂ غوښتۂ یو ځل
زلفې اوسپړہ د ھجر سرہ غرمہ دہ
پہ ځنګل مې ورکېدۂ غوښتۂ یوځل
چې پہ ھیڅ صورت راتللے بېرتہ نۂ شی
بیا زاړۂ وختونہ زړۂ غوښتۂ یوځل
سنګسار شوے چې پہ کاڼو د تھمت یم
پہ ھغہ کوڅہ مې تلۂ غوښتۂ یو ځل
دشملې او یار تر منځہ انتخاب وۂ
پښتو مینې پلستۂ غوښتۂ یو ځل
دومرہ غم سرہ بہ څوک زندګی اوکړہ
پہ مرګی مې خلاصېدۂ غوښتۂ یو ځل
ھېڅ مزہ ھم پکښې رانغلہ اقبالہ
لہ دائرې نہ مې واتۂ غوښتۂ یو ځل
پہ زړۂ باندې مې بیا د چا یادونہ ورېدل
ترڅکون ترڅکون خواږۂ خوږۂ دردونہ ورېدل
چې ستاسو پہ کوڅہ کښې بہ ویشتے شومہ پہ کاڼو
مجنون ومہ ښائستہ ښائستہ ګلونہ ورېدل
لہ دې نہ خبر نۂ ومہ بسنت کہ دیوالی وہ
ناسشنا ناشنا رنګین رنګین رنګونہ ورېدل
چې پس لہ ډیرہ ھجرہ ستا وصال بہ مې نصیب شۂ
پہ سوې لېوې زمکہ بارانونہ ورېدل
اقبالہ لہ مودې نہ زخمتونہ پرې ورېږی
بند شوی دی دې ملک کښې رحمتونہ ورېدل
کې مې ښود مخکښې ټولہ شپہ مې ستا تصویر تہ ژړل
خوشې کمرہ کښې مې یواځې خپل تقدیر تہ ژړل
یو یې زما نہ پټ کہ ما پہ خوارو بل پېدا کہ
ما د ھغہ خلقو مردہ شان لہ ضمیر تہ ژړل
چې لہ فولادو د مذھب ،پښتو ، غېرت ساز وۂ
پہ درې لړونو مې غښتلی پوخ زنځیر تہ ژړل
غوښہ یې توې کړہ ږېرہ سپینہ لہ حرکتہ عاجز
خو بعض رانغے ما د عشق پہ بند اسیر تہ ژړل
څاڅکے پہ کاڼی کښې ځاے جوړ کړې چې مدام پرې څاڅی
زما ژړا پرې اثر نۂ کړی ما تاثیر تہ ژړل
خوب مې لیدۂ چې د اشنا سرہ ھمغاړہ ومہ
چې وېښ شوم ھیڅ نۂ وو پہ چغو مې تعبیر تہ ژړل
یوہ لحظہ مې د قرار پہ سترګو او نۂ لیدہ
پہ درد اخلے فرشتو وۂ ما خمیر تہ ژړل