مۀ راځه په بام باندې زما سپوږمۍ
څۀ کړم بې له ياره زۀ په تا سپوږمۍ
ستا پلوشې زړۀ ته مې کوزيږي نۀ
کور به مې د زړۀ نۀ کړې رڼا سپوږمۍ
څنګه دې احسان د رڼا ومنم
ماله خو مې يار راځي په غلا سپوږمۍ
تا که مې سپوږمۍ په غېږ کښې اوليده
کِبر به دې پاتې نه شي بيا سپوږمۍ
زۀ اقبال د يار هجر کښې ژاړمه
ستوري راسره دي په خندا سپوږمۍ
ھغہ دکچو بنګړے جوړ نرۍ نرۍ جینۍ
زما پہ زړۂ باندې ورېږی ښاپېرۍ جینۍ
لکہ ملوک ورپسې سر د کوہِ قاف پہ غرونو
پہ کومہ ډنډہ بہ نظر راشی بدرۍ جینۍ
د اوبو ګوټ چې تېراوې پکښې صفا ښکارېږی
لکہ د زاڼې پہ شان دنګہ دې مرۍ جینۍ
ھغہ وجود باندې نازکہ د رېښمو جوړہ
ھغہ پہ زړہ باندې مظبوطہ امزرۍ جینۍ
ھغہ لہ مخہ چې سادہ سادہ بھولا ښکارېږی
ھغہ ھنر باندې ښہ پوھہ د یارۍ جینۍ
چې یې زما پہ پت کښې سپینې کړلې تورې زلفې
کمہ دہ زہ کہ ګرځوم پہ ککرۍ جینۍ
چې پرې ولاړ دے عمارت زما د مینې اقبالہ
زما د زړہ د کوټې مینځ د بېنش سرۍ جینۍ
الوتلې پہ ھوا جوړہ مرغۍ
چې نظرہ کړلې چا جوړہ مرغۍ
د بېلتون غماز شروع کړۂ تدبیرونہ
خوښې نۂ شوې د دُنیا جوړہ مرغۍ
کۂ جدا وې خو د یو بل پہ اسرہ وې
مجسمې وې د وفا جوړہ مرغۍ
د ھجران پہ سرو لمبو دواړہ ستی شوې
تېراوی سختہ سزا جوړہ مرغۍ
د اقبال پہ خُلہ ھر وختې دغہ سوال دے
ربہ یوځاے کړې تۂ بیا جوړہ مرغۍ