ا

لويه خدايه زۀ ليکم پرې ستا ثناء
په قلم کښې تۀ پېدا کړې زور زما

زۀ بنده يمه ناتوانه توان مې نشتے
په يو ساه باندې شم هست په بل فنا

چې کرم نۀ وي دا ستا شاملِ حال څو
سرۀ د خاؤرو نه شي لاندې په بها

شهزادګانو ته کړې کيند کچکول په غاړه
په مسند باندې د شاه کېنئ ګدا

کائنات دې پېدا کړے لامحدود دے
محدود عقل به يې څۀ اوباسي معنا

په ذره ذره کښې ستا جلوه ښکاره ده
چې د زړۀ سترګې لري ليدے شي تا

څومره حق چې د ستائيلو ربه ستا دے
ملامت دے لۀ اقبال نۀ شو ادا
هغه څوک دے چې بيان کا شمائل ستا
چې جميل دے په جمال باندې قائل ستا

چې ستا حسن ته نسبت د نمر سپوږمۍ کا
خبر نۀ دے هغه هيڅ په خصائل ستا

د حاتم لۀ در خالي لاسونه ډېر ځي
بامراده دے په در کښې هر سائل ستا

څوک د غنې زخم نۀ زغمي په ځان خپل
مرګ ته غاړه ږدي خوښۍ باندې ګائل ستا

کۀ دنيا ورته ځان ډېر ډؤل سينګار کا
نظر نۀ پورته کؤي ورته مائل ستا

تا راوړے هسې شان له دين محکم دے
رد کؤلے څوک هم نۀ شي دلائل ستا

سـتـرګـې پـټې کا حـرم تـه ځـه اقـبـاله
نۀ خـتـمـيـږي د دنـيـا دا مـسـائـل سـتـا
ستا غمونه مې په زړۀ داسې ناتار کا
په بغداد لکه يرغل فوج د تاتار کا

هغه چارې دې نظر زما په زړۀ کړي
د صراف په دوکان څۀ چې ډاکه مار کا

زړۀ مې سور آهن د هجر سرې لمبې کړي
بيا عمل دې پرې ستم نور د لوهار کا

ستا خونکارې سترګې شوې زما دښمنې
دښمن کله کؤي ترس چې ګوذار کا

د خزان بادونه ولې ترې نه هېر دي
چې مستي دومره ګلونه په بهار کا

په ساده حسن يې څومره لېوني دي
خداې دې خېر کړي اراده نن د سينګار کا

سلام باده د اقبال په هغې وايه
چې په پت ده ورته ناسته انتظار کا
ما منلې ده هر رنګ بې وفائي ستا
خو بس مرګ راته ښکاريږي جدائي ستا

تاج وتخت د سلېمان مې پکار نۀ دے
خاکروبي ده زما خوښه ګدائي ستا

د دنيا خيال به يې په زړۀ کښې کلہ راشي
هغه څوک چې شي په عشق کښې سودائي ستا

زۀ د عشق منزل موندے شم په اسانه
کۀ حاصل مې شي اشنا رهنمائي ستا

په قوت د خپلو مټو ناز زما دے
کۀ زغملے چرې ما شوے رسوائي ستا

زۀ اقبال دې لاعلاجه په ګاونډ مرم
زۀ به څۀ کړم د عالم مسيحائي ستا
زۀ چرته لاړ شم ستا لۀ دره وَ جانانه زما
ړُوند يمه کوڼ يم نا خبره وَ جانانه زما

روح مې د مينې اقرار تا سره هالۀ کړے وۀ
چې نه مې بُو وۀ نه بکره وَ جانانه زما

غماز وهلې راپسې بډې پنځه وخته دي
ارغړوي مې لۀ کمره وَ جانانه زما

په خالي لاس په خالي جېب باندې مې څوک قبلَوي
دنيا ده ټوله بازيګره وَ جانانه زما

چې ستا روضه اؤ شين ګنبد پۀ سترګو او نۀ ويني
اقبال پېدا نۀ وے لۀ سره وَجانانه زما
د ځنکدن په وخت کښې راشه چې اسان شي په ما
دا وړومبنے اؤ ورستنے به دې احسان شي په ما

سر مې په خپلو زانو کېده چې دې مخ ته ګورم
سفر د عدم د تيارو يار چې روښان شي په ما

ماله دا ستا نظر پکار دے د زړۀ سره زما
څۀ کړمه زۀ کۀ دا عالم ټول مهروبان شي په ما

کۀ تۀ مې وژنې زۀ دې بيا هم مسيحا ګڼمه
زۀ خبر نۀ يم چې دا ستا څنګه ګمان شي په ما

وائيم کۀ نوم دې واخلي يا دې څۀ خبره اوکړي
دا ستا د کلي هر سړے لکه اسمان شي په ما

په يو موهوم غوندې اميد د هجر ژوند تېراوم
چرته نه چرته خو به پېښه د جانان شي په ما

اقباله زۀ څۀ سوداګر نۀ يم چې ګټه غواړم
هره سودا په محبت کښې دې تاوان شي په ما
څومره ښائيسته څومره به وے توبه شکن لېلا
کۀ وے سمبال چرته زما د خوار وطن لېلا

مړاوې رخسار دا اوچې شونډې به يې تازه شي خپله
کۀ لږه ډېره مې خوشحاله شوه په تن لېلا

په يو نطر ورته اوس ساز وغل ښکاريږي ځکه
چې ده لوټلې اکثر لارو کښې رهزن لېلا

هرې يو سترګې ته چې ګورم د هوس ډکه ده
څنګه بې داغه به ساتي خپله لمن لېلا

ځان له ګجرې او اوربل ګلونه کېدي څنګه
چې نا بلده ده ساتلې لۀ ګلشن لېلا

اقباله زۀ په انتظار د هغې ورځې يمه
چې د مزدورې نه آخر به شي مېرمن لېلا
د نادان او د کم سن چې يارانه کا
خپله مينه به عالم کښې افسانه کا

چې په هوش دي هغه مينه مينه نۀ ده
مينه هغه ده چې سړي له ديوانه کا

در د اوښکو توياومه په خلاصي شو
د کرم نظر به کله جو دانه کا

غم د عشق مې همره نۀ دے چې به کم شي
کۀ ساقي را پېمانه په پېمانه کا

غمازانو له وصاله نااميد کړم
اوس په يار ده کۀ څۀ جوړه بهانه کا

کۀ اشنا مې په وعده قائم شو پاتې
وس دې خپل په دښمنۍ کښې زمانه کا

اقبال ستا په وفا ياره دومره ناز کا
لکه ناز چې شاه په شانِ شاهانه کا
چې زۂ مړ شم راشہ ما کفن دفن کا
اخری خدمت دې دا د خپل مئین کا

چې د مرګ ناجوړہ شمہ ضرور راشہ
ستا پہ غېږہ کښې څختن مې ځنکدن کا

ما ټول عمر تا سرہ کړې وفا دہ
تۂ پہ ھر رنګې زړۂ مانہ مطمئن کا

د ھجران تلخی بہ ټولہ مې شی ھېرہ
راپېرزو پہ ځنکدن کښې خپل دیدن کا

جنس زما او ستا د دواړو بې معنی شو
خود ساختہ لہ ځانہ پورتہ دا قدغن کا

توښہ ھر سړے تر خپلہ حدہ ښہ کا
سفر ھر کلہ چې څوک د بل وطن کا

بې لہ مرګہ یې بیا نہ اوځی اقبالہ
ګوتې پورې چې پہ ځان د عشق پمن کا
ساقي نن د ھغہ ښکلي یار پہ نام را
چې نشہ یې نۂ کوزيږي ھغہ جام را

عارضي نشہ د میئو باندې تُو تُو
مستي مالہ د رومي او د خیام را

ھغہ څۂ ښائست صبا لہ د خندا وي
ھلال نۂ غواړمہ زۂ ماہ تمام را

مقام نۂ غواړم د خلقو پہ نظر کښې
مالہ خپل پہ نظرونو کښې مقام را

دا زما اعمال قابل نۂ دي د اجر
تۂ د خپلې عندې مالرہ انعام را

پہ دیدن پسې مې سترګې پہ وتو شوې
یو جلوہ قدرې پہ سر باندې د بام را

اؤرېدو لہ دا غوږونہ مې لېوال شو
کۂ مې نوم ناخلی اشنا مالہ دشنام را

اے نسیمہ چې د یار پہ کوڅہ درومې
لاس تړلې د اقبال ورتہ سلام را
تورې تورې سترګې مې لیدلې دی بېګا
دغہ تېرې تورې مې خوړلې دی بېګا

وې خندل لۂ ورایہ خبر نۂ یم چې بیا څۂ شوہ
رنګ پہ رنګ ګوھر صدف نوستلی دی بېګا

را ېې اشارہ کړلہ بیا رانغلہ بې لوظہ
ما او تورڼکې ډېر ژړلی دی بېګا

ټولہ فضا ډکہ د نغمو را باندې لږی
چا ګوتې تارونو لہ مې ورړلی دی بیګا

غرق نشہ نشہ یمہ خمار مې نۂ کوزیږی
دا څنګہ جامونہ مې نوشلی دی بیګا

د زلفو پہ تیارو کښې یې د شونډو بوسہ راکړہ
نۂ مرم د حیات اوبۂ مې څښلی دی بیګا

اقبالہ خبر نۂ یمہ چې خوب کۂ حقیقت ؤ
مات بنګړی پہ کټ کښې مې موندلی دی بېګا
نوم دې ناخلی زما مخکښې ھم ګرېز کا
چې دا خلق دا پہ څۂ دومرہ پرھېز کا

پہ خولہ یو پہ زړۂ کښې بلہ نۂ پوھېږم
پالیسی راسرہ ولې د انګرېز کا

تورې سترګې چې کا تورې پہ کجلو
دا فتنې نورې ھم ښہ فتنہ انګېز کا

سرہ جوړہ چې زیبٍ تن کا شونډې سرې کا
پہ بل اور باندې تېل واړوی نور تېز کا

د سکڼۍ دغہ عادت دے نازک زړۂ مې
څوک بنګړے لکہ د کچو رېز مرېز کا

پہ انجام یې وی نظر د ھمنشینو
افرین شہ چې خندا کلۍ نوخېز کا

څۂ ستا حسن څۂ زما د مینې تاؤ ؤ
د اقبال غزل رنګین او دل اوېز کا
”ستا پہ غم کښې ویلی شومہ لکہ مالګہ “
بیا واپس نۂ شوې دلبرہ پُورہ سال ګا

زما ټول زندګی کړہ عشق بربادہ
یارہ څۂ لویہ خبرہ کہ ستا خال ګا

لکہ ګل پہ شان بہ بیا تازہ تازہ شم
کہ مې ستا د جدائې د زړۂ نہ خیال ګا

خوشحالۍ لہ مانہ څۂ کوې پښتنہ
چې تۂ لاړې زما ھر څۂ تېرے نال ګا

قدرتونہ تہ حېران یم ستا خالقہ
نا ناڅاپہ مې دا کوم طرف تہ خیال ګا

پہ ژوندون باندې چا نۂ دے پېژندلے
زمانہ بہ یې یادوی کلہ اقبال ګا
(ګا پہ معنیٰ د تللو دے پہ تنولۍ ژبہ کښې ۔دا فی البدیع غزل ما د عبدﷲجان استاد پہ شنډہ مصرعہ وائیلے وۂ )
ناڅاپہ راشہ چې اختر شی پہ ما
تیارۂ تورتم دے چې سحر شی پہ ما

خزان وھلې یم لغړہ ونہ
د سپرلی کلہ بہ ګذر شی پہ ما

ستا انتظار کښې داسې وخت تېرېږی
ھرہ ګھړۍ لکہ د غر شی پہ ما

د خپل ھغہ ګناہ نۂ یم خبر
پورې بہ داسې د یار ور شی پہ ما

اقبال پہ سیوری لوبېدم د وصال
ھجر بہ ستا نېزہ وار نمر شی پہ ما