ابیات

د اولسی شاعرانو پہ کتابونو کښې بہ ابیات موندے شُو ۔ ابیات د بېت جمع دہ ۔ بېت وائیلے شی دوو ھم وزن مصرعو تہ ۔ پہ دې ابیاتو کښې بہ مذھبی ، اخلاقی ،عشقیہ کلام ، پند ونصیحت او کلہ کلہ بہ د چا صفت بیانولے شُو ۔ ابیات بہ د مثنوی یا بہ د قصیدې پہ شکل کښې وو ۔ پہ لیک ادب کښې د شعر (فرد) یا د قطعې نہ اوس دا کار اخستے کېږی ۔ پہ دې واړو اصنافو کښې ھم کلہ کلہ ډېرې د کار خبرې بیان کړے شی ۔ دا یو مثال اوګورئ۔

خدایہ تۂ کړې رستم خان ګل د صدبرہ
پہ جھان باندې ښکارہ لکہ د نمرہ
د نوح عمر ورلہ ورکړې زما خدایہ
چی پالی دے غریبان کنډی کپرہ
د سخا ثانی یې نشتے پہ جھان کښې
نن زمان دے د حاتم څخہ بھترہ
د حاتم سخا دہ ما دہ اؤرېدلې
ددۂ کار دے ما لیدلے یو نظرہ
بل عادل دے نارینہ دے بې حسابہ
د دښمن پہ تندی ږدی تورہ اکثرہ
د پښو لاندې مېدہ لکہ مېږی کړی
دښمنان ددۂ پہ سمہ کہ پہ غرہ
څوک چې دۂ تہ پہ بدو سترګو ګوری
خدایہ ورک یې کړی د سترګو یې نظرہ
بې عزتہ پہ دنیا نۂ کړې خاوندہ
پہ آخر کښې اوبۂ ورکړې د کوثرہ
مور او پلار نیکۂ یې اوبخښې خالقہ
سخر او خوښې سراسر واړہ ټبرہ
پہ اخر کښې ورلہ ورکړې جنتونہ
کړہ خوراک یې د جنت خواږۂ ثمرہ
دا کتاب یې زما چاپ کړو عزیزانو
پرې یې خرچ کړلو لہ خپل لہ جیبہ زرہ
چې یې ګورئ یا یې لولئ زما وروڼو
پہ دعا کښې رستم خان تہ کړئ نظرہ
خدایہ تۂ سیکہ جاری یې کړې پہ ملک کښې
چې سلام لہ یې راځی ھر معتبرہ
د سخا صفت یې څۂ اوکړم خالقہ
خدایہ تۂ یې پہ ټول حال ددۂ خبرہ
کہ غریب ورتہ سوال ستا پہ نامہ اوکړې
دے بہ ستا پہ نوم ضرور ورکوی سرہ
قاضی ګل حلقہ بګوش ددۂ غلام دے
کړی دعا ورتہ مدام شام وسحرہ