غزلونه
دا غزلې زما د ابتدائي دورشاعرۍ سره تعلق ساتى ـ جذباتيت غنايت اؤروانى ښه پوره لرى ـ يو دوه پکښې د رېډيو په طرز وائيلے شوې دى ـ څو پورې هغه طرزونه په ذهن کښې نۀ وى ـ تحت لفظ کښې سکته اؤ سوخته محسوس کېږى ـ
١
مۀ پټَه وه ماته خبره کؤه
په خوله کۀ نۀ وى لۀ نظره کؤه
خواږۀ اشنا ورسره لا زياتېږى
د عشق قيصه راته لۀ سره کؤه
غارمۀ د هجر دى خورې کړه زلفې
د وصال سیورے مې دلبره کؤه
غمازه لاس راپڅې ولې اينځې
ظالمه خداې نه زړۀ کښې وېره کؤه
د بڼو غشى په اقبال وره وه
تپوس يې چا وې له ځيګره کؤه
۲
په مخه مۀ ځه لږ په شاه اوګوره
زخمى زخمى زړګے زما اوګوره
چې لوټې لوټې ستا د لاسه شوله
ورانه زما د زړۀ دنيا اوګوره
د مينې دا څۀ اپوټه دستور دے
زما وفا خپله جفا اوګوره
ياد به دې وى بهار زما د چمن
نن يې خزان باندې تالا اوګوره
چې څومره غم اوګتۀ اقبال په عشق کښې
دا مال متاع يې خامخا اوګوره
۳
باده زما دومره پېغام يوسه
ښکلۍ دلبر ته مې سلام يوسه
حال مې د زړۀ واړه بيان کړه ورته
ډېر په عزت او احترام يوسه
د هجر اور کښې دې لوخړه شومه
ايرې زما د يار په نام يوسه
چې ابتدا يې هغه يار کړې وه
د آ" خبرې نن انجام يوسه
ګندې اقبال باندې څۀ رحم اوکړى
د عاجزۍ يې دا پېغام يوسه
غاړه مې اېښې ده تيار يمه زۀ
دا ستا د مينې ګنهګار يمه زۀ
د رغېدو مې څۀ اميد نشته دے
د عشق په ګران مرض بيمار يمه زۀ
ډېر عمر اوشو چې اشنا رانغے
لارې څارم په انتظار يمه زۀ
کۀ ځان مې ځى ورستو کېدلے نۀ شم
د تور اوربل دې خريدار يمه زۀ
اقباله ګل مې په نصيب کښې نيشتے
هسې په طمع له بهار يمه زۀ
۴
په دې سوچونو کښ ژوندون تېراوم
تۀ به زما شې کۀ کُنتون تېراوم
ستا د مړوند خوب به نصيب شى زما
کۀ په اميد هسې بېلتون تېراوم
چرته تېر کړے يو عاشق دے داسې ؟
عمر چې زۀ په کوم مضمون تېراوم
زما د حاله يو الله خبر دے
څنګه زۀ شپه تر صباون تېراوم
اقباله رنګ مې سوے سکور ځکه دے
د عشق لمبې په اندرون تېراوم
۵
دا تۀ مې هم يادئ کۀ زۀ ياداوم
په وېښه څۀ چې دې اودۀ ياداوم
ماته د ساه نه خپل قريب ښکارېږې
په هر يو تړک سره د زړۀ ياداوم
تانې بانې مې د ياد تا سره دى
هميش دې لېچې تور ويښتۀ ياداوم
زما د ژوند هغه منحوسه ګهړۍ
ستا جدائ په هر يو پله یاداوم
اقبال دې ياد سره عادت شو داسې
وخت نۀ تېريږى چې دې نۀ ياداوم
۶
هر وخت مې خيالونو کښې راځې ولې
ياره سور انګار کښې مې مې سېزي ولې
اووايه صفا ماته کۀ نۀ راځې
خوب کښې راکؤې بيا اشارې ولې
قتل دې وړمبے د خپله لاسه کړم
اوس ښکلئ د قبر مې خازې ولې
راشه چې مې زړۀ کښې شى تازه مينه
دومره منځ کښې اړَوې مودې ولې
زۀ اقبال خبر يم چې يار نۀ راځى
بيا شوګيراومه ورته شپې ولې
۷
ځان مې کړو تالا خو يار مې خپل نۀ کړو
خوى د غمازانو مې بدل نۀ کړو
ګرځم سرګردان د ژوند صحرا کښې زۀ
ځان له مقرر مې څۀ منزل نۀ کړو
تا په تورو سترګو چې ويشتلے دے
پورته دې زمکې نه بسمل نۀ کړو
سوے د هجران په غرمو تا يمه
سیورے دې په ما د خپل اوربل نۀ کړو
څۀ نه څۀ جوړ شوى به اقباله وو
تۀ وې کم همته تا توکل نۀ کړو
۸
قاصد څومره ښکلے زېرے دې په ما کړے دے
چې راتللو قصد زما ښکلى اشنا کړے دے
اوغوړه څۀ غواړې چې زېرے درله زۀ درکړمه
د خولې نه اوباسه چې څۀ باندې نيت تا کړے دے
سر مې حاضرٰ مال مې حاضر څۀ باندې لاس اچَؤه
هيڅ پوله نيشته دے زړګى مې اواز دا کړے دے
څوک اندازه د خوشحالۍ مې لګولے نۀ شى
د سمندر په شان له موج زړګى زما کړے دے
ښائيسته لمحې اقباله ژوند کښې کله کله راځى
ډېر انتظار ورته په صبر صبر ما کړے دے
۹
ستا جولۍ دې وى د خوشحالو ډکه
تېره به په ما شى د سلګو ډکه
ولې به لمن زما تارتار نۀ وى
ګله ستا دنيا ده د ازغو ډکه
ورځ کړم ټوله تېره انتظار کښې ستا
شپه راشى د غم د شوګېرو ډکه
شونډو مې تک تور پترى نيولى وى
خوله مې هر وخت داسوېلو ډکه
ګرځه اے اقباله لېونے پکښې
ښکارى دا دنيا د لېونو ډکه
بيا دِ الله راوله په دې لارې
سترګې مې څارى هغه زړې لارې
ډېره موده اوشوه چې بيا رانغلې
ولې درته دومره شوې اوږدې لارې
نۀ تر سره کيږى پۀ اسانه دا
غواړى تر منزل پورې مودې لارې
د عشق په لاره هر قدم په خيال ږده
لۀ تېغه کمې مۀ ګڼه تېرې لارې
زۀ اقبال چې ستاسو کور ته ځم پرې
څومره ښکلې ښکارى د مزې لارې
۱۰
زۀ تا پسې تۀ په ملکونو ورک يې
زما اشنا په څۀ خيالونو ورک يې
زۀ ستا په غم کښې سرګردانه ګرځم
اووايه تۀ په څه غمونو ورک يې
ما ټوله ورځ په انتظار تېره کړه
اوس راښکار شوې لۀ وختونو ورک يې
زړۀ بې وفا غوندې ليدے شى راته
هغه چې تۀ يې په مخونو ورک يې
اقباله ښکلو وفا کړې نۀ ده
کم عقله تۀ يې په لوظونو ورک يې
۱۱
چا ته ور ښکار کړم لېونے زړګے
يو ځل مې لوګے شو سپېلنے زړګے
هر څو کۀ راکئ غمونه ماله را
نا به درته نۀ کړى ډېرانے زړګے
شور مې د محفل په غوږ چړې لګی
خوښ دی په ځنګلو بدیا نی زړګے
وړلې به ئ چې ستا ټولې کږې سمې
راوړمه لۀ کومه پخوانے زړګے
پرېږدئ چې نن بيا زخمى زخمى يې کړى
وړم ورله اقباله بېګانے زړګے
۱۲
خيالونه دې په زړۀ کښې لۀ خپل ځانه سره وړم
خوشحاله زړۀ مې راوړۀ لۀ خفګانه سره وړم
په طمع د ګلونو لۀ بهاره ومه زۀ
نصيب زما ازغى شو لۀ خزانه سره وړم
پۀ حسن مۀ نازېږه دومره مۀ کوه غرور
يو ورځ به دې سرې شونډې لۀ پېزوانه سره وړم
منم چې تا سره معجزه د مسېحا وى
پرهرپرهر زړګے درنه لۀ ارمانه سره وړم
اقباله مرَور يار به مې څنګه را پۀ خولا شى
جرګې او ننواتې لۀ تاوانه سره وړم
۱۳
ستا په کوڅه کښې لېونو سپو زۀ خورلے يمه
په څو څو ځل، بې نوا تا لۀ در شړلے يمه
تۀ پۀ محفل کښې چې رقيب ته شوې مسکاسترګو کښې
دغې خندا دې بې اجله زۀ وژلے يمه
د عمر قېد يمه خلاصون راته خپل ګران ښکاريږى
پۀ زولنو د تورو زلفو دې تړلے يمه
پاړو په دم به دې اونۀ شى عبث مۀ کړه خوارى
د عاشقۍ ښامار د زړۀ په سر خوړلے يمه
اقباله درېغه چې اوس بيا هغه وختونه راشى
لکه د اوبو غوندې لۀ ورخه اؤړېدلے يمه
بطرز ( لکه ماشوم چې په ځانګو کښې ښپې لاسونه وهى)
۱۴
تا چې کله تورې نرۍ سترګې په رنجو کړلې
غوښې دې ستى زما د زړۀ په سرو لمبو کړلې
جوړ دې کړو سينګار نوے سېل د حرم لاړې
حېرانې خلقې دې ځان ته مستې په نخرو کړلې
زۀ سحر وختى چې د ګلشن طرف ته لا ړمه
باغ کښې بلبلانو دې خبرې په نغمو کړلې
ګُورې دې وريځې جوړې دې تيارې کړلې
تورې تورې زلفې چې خورې دې په اوږو کړلې
سم چې قدمونه دې په زمکه باندې نۀ لګى
اقباله ساقى مست چرته د مئيو په پيالو کړلې
(بطرز سترګې مې ستا خوښې دى اشنا په ټول بدن کښې