زۀ به دې څنګه خولا در شم
لارو کوڅو کښې غمازان څوکۍ کؤينه
ستا محبت به رسوا نۀ کړم
کۀ د منصور غوندې په دار ټالۍ وهمه
يوازې چا چاته پوره شم
دا ګڼې خولې ګڼې خبرې دى مئينه
په تورو زلفو کښې مې پټ کړه
چراغ په لاس بېلتون ظالم مې لټَوينه
زلفې د ډېرو جينکو دى
دې لېونۍ له مور ماران ساتلې دينه
زلفې يې بيا په مخ خورې کړې
لکه سپوږمۍ باندې وريځې خورې شينه
باريک نقشونو نه دې ځار شم
چا مصور لکه په خيال جوړ کړى وينه
د تلو ساعت د مرګ نه ګران دے
مرګ ته څوک کله په اسانه غاړه ږدينه
دا سکڼے رنګ مې د يار خوښ دے
سپينو غواګانو باندې څۀ پرواه لرمه
دا تور قميص به ځان له اوکړم
جانان مې تور دے ځکه تور رنګ خوښه ومه
دا زما ستا صادقه مينه
لېونے خلق څۀ له نور ګمان کؤينه
وجود مې يو ځائے دليل بل ځائے
د لېونى غوندې په لار ګوتې شمارمه
دليل مې تانه را چاپېر دے
زۀ بې دليله کور کښې خپل ګزران کؤمه
زۀ په حساب دې پوهه نۀ شوم
مينه دې هشتې کۀ زما زړۀ ساتې مئينه
يا به د پلار شملې ته ګورې
يا به پالې اشناسره کړى لوظونه
زما ديار زړۀ اباسين دے
د اباسين پاياب به څوک معلوينه
په داسې ګل الله مئين کړم
نه زما کېږى نه ترې صبر کولے شمه
زۀ چې سحر وختى راپاڅم
دا وړمبے نوم مې د اشنا خولې له راځينه
د مينې اور رانه چاپېر دے
د سر واخله تر پښو پرې لمبه شومه
کۀ د بنګال جادو مې زده وے
ما به د ستنې په پټۍ کښې ګرځَولې
مخ دې مودې نه پس ښکاره کړو
پوکے دې مړو لمبو له بيا ورکړو مئينه
بېګانۍ شپه مې ديار کور وه
لکه د اور په خواه کښې ښه ستى کېدمه
حال د زړګى څنګه بيان کړم
چې ملګرتيا ورسره ژبه نۀ کؤينه
شپه مې دا ستا غم کښې شوګير شى
تمامه ورځ مې بيا خوبونه ځانګوينه
نشه د مينې چې چا اوکړه
بله نشه ورله بيا خوند نۀ ورکؤينه
نن د وصال آخرى شپه ده
مُلا د خداې دپاره مۀ وايه بانګونه
زړګيه سوزه لمبه کېږه
ليونۍ ځى تا د هجران اور کښې پرېږدينه
مبارکى راکرئ عالمه
افغانستان نن روسيان په ماتې ځينه
کشميره تا به رب آذاد کړى
ستا شاه زلمو د سر نه تاؤ کړل کفنونه
بغېر له عشقه چې څوک شعر کا
په تش کدو کښې لکه ګټې کرړَوينه
خلق شهرت له شاعرى کا
اقبال په شعر باندې زړۀ ټکورَوينه