۵
په نوم مې ستا د مينې ژوند خپل ليکلے دے
قربان دې شم لېلا
ـــــــــــــ
مالک د خزانې وے يا زۀ شاه وے د جهان
جوړ کرے يو محل به ما ښائيسته وۀ عاليشان
ګلونه به پکښې وُۀ رنګا رنګ د ګلستان
تصوير دې پکښې ما په سترګو خپل ليدلے دے
قربان دې شم لېلا
ـــــــــــــ
افسوس دے مګر نۀ لرم په لاس کښې سيم وزر
موندے د فقيرانو کور کښې کله شى ګوهر
زما د غريبۍ او د هستۍ نه يې خبر
دا ځان مې ياره ستا شو تاته ما بخښلے دے
قربان دې شم لېلا
ــــــــــــــ
نصيب دې خوشحالى شه ستا غمونه دې زما شى
په برخه کښې چې ستا دى ټول دردونه دې زما شى
خندا دې زما ستا شى ستا دردونه دې زما شى
هر ظلم هر ستم مې په خندا منلے دے
قربان دې شم لېلا
ـــــــــــــ
ګېله به له تا اونۀ کړم دا ستا د ظلم زور
پرواه نيشتے کۀ پاتې شى له مانه کلے کور
قبول مې هر تهمت دے قبول مې هرپېغور
اقبال درته صفا د زړګى حال وائيلے دے
قربان دې شم لېلا
۶
لويه خدايه څنګه دا معاشره شوه
د ژوند په غريب تنګه دائره شوه
ـــــــــــــ
رشوت بډې دى نن په هر ځائے کښې
خرڅيږى ممبر په اسمبلۍ کښې
دا څنګه هوا ملک کښې خوره شوه
ـــــــــــــ
اسمګلنګ شفارس زمونږ روزګار دے
ملوث په دې کښې هر با اختيار دے
اوس ټول پاکستان راته دره شوه
ــــــــــــــــ
امير دې کؤى پکښې مزې
غريب دې ګرځى خورى دې ګسې
چې اوږې ګېډه هم ورسره شوه
ـــــــــــــ
اقبال لرمه زۀ يو ارمان
نظام دا نۀ وے د پاکستان
سودا په ذهن مې دا سوره شوه
۷
څنګ له زما نۀ راځى د لرې نه موسکيږى دا
دا لا څنګه خوى د ښکلى يار دے نۀ پوهېږمه
ــــــــــــــــ
کله د اقرار نظر کله د انکار نظر
کله په خندا شى کله مانه اوشرميږى دا
ــــــــــــــــ
ما په سُور انګار سېزى بيا بيا مې دوبار سېزى
پوې به په رموز شى د يارۍ کۀ نه پوهيږى دا
ــــــــــــــــ
دا ده ښاپېرۍ د چين ښکلې ده بدرۍ د چين
هر وخت په خيالون کښې زما خلقه اوسيږى دا
ــــــــــــــــ
زۀ اقبال دلګير يمه شاکى له خپل تقدير يمه
په کومه طريقه باندې به خلقه زما کيږى دا
(بطرزِ اردو)