سندره

١

اُف الله اوسم اوسم په اور کښې
ترس نيشتے په يار ظلم خور کښې
ــــــــــــــــ

زۀ به څۀ اوکړم يار بې وفا دے
په لمسُون د غمازو جدا دے
د عشق اور مې دے بل د زړۀ کور کښې
ــــــــــــــــ

زندګى مې تباه کړله خپله
تۀ په لاس زما رانغلې ګله
لټؤم څۀ له مے جام نسکور کښې
ــــــــــــــــ

وائي اقبال چرته لاړلے غلے
په دې سترګو مې څوک نۀ ليدلے
ورک شوے ورک د ځنګلو په شور کښې
ترس نيشتے په يار ظلم خور کښې

( طرز ماخوز ازدو هنسوں کا جوڑه )
۲

قدم په قدم مې ستا غم ژړاوى
دا ستا ناکردۍ مې هر دم ژړاوى
ــــــــــــــــ

زۀ چې راياد کړم هغه وخت چې جوړېدله مينه
د زړۀ په کور کښې نوې نوې ټوکېدله مينه
يادونه مې ستا په هر دم ژړاوى
ـــــــــــــــ

کړى چې ما سره وُۀ تا کوم د وفا لوظونه
پۀ يو ساعت کښې درنه هېردى اوس اشنا لوظونه
سرې وېنې په ځائے مې د نم ژړاوى
ـــــــــــــــ

همېش د پاره به دا ستا حُسن شباب نۀ وى
زما په شان له به ستا عشق کښې څوک خراب نۀ وى
يؤه ورځ به د خپل دا ستم ژړاوى
ـــــــــــــــ

کۀ راکؤے ماله سزا خوښ په سزا يمه زۀ
اقباله يار کۀ پرې رضا دے نو رضا يمه زۀ
فقط بې رخى مې قسم ژړاوى
دا ستا نا کردۍ مې صنم ژړاوى
۳

ستا غمونه دى زورـ زۀ دې اوسم په اور
ظلم مۀ کؤه نورـ خوږه ياره راځه
ــــــــــــــــ

مۀ کړه داسې ستم ـ زۀ دې کړم پېچ و خم
ځى د سترګو مې نم ـ په فراق کښې دې مرم
شه د زړۀ مې ټکور
ـــــــــــــــ

د غماز په لمسون ـ شۀ تباه مې ژوندون
تا زما کړو طاعون ـ حال زما شۀ زبُون
رانه پاتې دے کور
ــــــــــــ

کۀ مې واؤرې فرياد ـ شى حاصل مې مراد
کور دې اوسه آبادـ زۀ اقبال به شم ښاد
بيا به نۀ کړم انګور ـ زۀ دې اوسم په اور
ظلم مۀ کؤه نور ـ خوږه ياره راځه

(طرز ماخوز از: روتے هيں چم چم نین)
۴

د ديدن لارې دِ شوې بندې ـ اشنا په مخ مي کندې
د فراق اوښکې جوړه وى
ـــــــــــــ

ستادديدن شومه لېوال ــ مياشتې شوې تېرې نيزدې شوکال
سترګې دې بيا نۀ کړې څرګندې
ــــــــــــــ

ماپه وصال باندې کړه موړـ کۀاورد زړۀمې شى چرته سوړ
د سيند په غاړه مرم له تندې
ــــــــــــــــ

کۀ مې دلبر د مينې راشى ـ پوره د زړۀ ارمان زما شى
دل د بيلتون شومه پۀ ژرندې

اشنا په مخ مې کندې ـ د فراق اوښکې جوړه وى
۵

په نوم مې ستا د مينې ژوند خپل ليکلے دے
قربان دې شم لېلا
ـــــــــــــ

مالک د خزانې وے يا زۀ شاه وے د جهان
جوړ کرے يو محل به ما ښائيسته وۀ عاليشان
ګلونه به پکښې وُۀ رنګا رنګ د ګلستان
تصوير دې پکښې ما په سترګو خپل ليدلے دے
قربان دې شم لېلا
ـــــــــــــ

افسوس دے مګر نۀ لرم په لاس کښې سيم وزر
موندے د فقيرانو کور کښې کله شى ګوهر
زما د غريبۍ او د هستۍ نه يې خبر
دا ځان مې ياره ستا شو تاته ما بخښلے دے
قربان دې شم لېلا
ــــــــــــــ

نصيب دې خوشحالى شه ستا غمونه دې زما شى
په برخه کښې چې ستا دى ټول دردونه دې زما شى
خندا دې زما ستا شى ستا دردونه دې زما شى
هر ظلم هر ستم مې په خندا منلے دے
قربان دې شم لېلا
ـــــــــــــ

ګېله به له تا اونۀ کړم دا ستا د ظلم زور
پرواه نيشتے کۀ پاتې شى له مانه کلے کور
قبول مې هر تهمت دے قبول مې هرپېغور
اقبال درته صفا د زړګى حال وائيلے دے
قربان دې شم لېلا
۶

لويه خدايه څنګه دا معاشره شوه
د ژوند په غريب تنګه دائره شوه
ـــــــــــــ

رشوت بډې دى نن په هر ځائے کښې
خرڅيږى ممبر په اسمبلۍ کښې
دا څنګه هوا ملک کښې خوره شوه
ـــــــــــــ

اسمګلنګ شفارس زمونږ روزګار دے
ملوث په دې کښې هر با اختيار دے
اوس ټول پاکستان راته دره شوه
ــــــــــــــــ

امير دې کؤى پکښې مزې
غريب دې ګرځى خورى دې ګسې
چې اوږې ګېډه هم ورسره شوه
ـــــــــــــ

اقبال لرمه زۀ يو ارمان
نظام دا نۀ وے د پاکستان
سودا په ذهن مې دا سوره شوه
۷

څنګ له زما نۀ راځى د لرې نه موسکيږى دا
دا لا څنګه خوى د ښکلى يار دے نۀ پوهېږمه
ــــــــــــــــ

کله د اقرار نظر کله د انکار نظر
کله په خندا شى کله مانه اوشرميږى دا
ــــــــــــــــ

ما په سُور انګار سېزى بيا بيا مې دوبار سېزى
پوې به په رموز شى د يارۍ کۀ نه پوهيږى دا
ــــــــــــــــ

دا ده ښاپېرۍ د چين ښکلې ده بدرۍ د چين
هر وخت په خيالون کښې زما خلقه اوسيږى دا
ــــــــــــــــ

زۀ اقبال دلګير يمه شاکى له خپل تقدير يمه
په کومه طريقه باندې به خلقه زما کيږى دا

(بطرزِ اردو)