شکرې

نخترہ
ځانګې د ځوانۍ نشہ کښې
صبا بہ ځې لہ سرہ
شغا دہ
د اوړی پہ غرمہ کښې
دا زما د ملک ښکلا دہ
یارہ
مالہ بنګړی راوړہ چې
واپس راځې لہ ښارہ
بارانہ
پہ شړق باندې ورېږہ چې
نن پاتې شې جانانہ
مرمہ
یار مې خبر نہ شو
ډک زړګے ګور تہ وړمہ
مرګہ
وېرہ د بېلتون دہ ګنی
نۂ مې سوزی سترګہ
اقرار یم
ھرہ سزا راکہ ستا
د مینې ګناہ ګار یم
کاغې
مۂ نارې وھہ پہ بلۍ
دروغ وائې مردارې
تورتمہ
سترګې پټومہ د جانان
دیدن لہ ځمہ
لاسونہ
سرۂ کہ پہ نکریزو
د اختر مېلې لہ ځونہ
اورہ
یو ځل مې ستی کہ
نور مې پاتې نۂ شو زورہ
غمہ
راکړے یې جانان مالہ
قربان قربان دې شمہ
بې بندہ
خداې دې ھیڅوک نۂ کړی
لکہ زۂ شومہ پہ ژوندہ
نۂ ځی
یار د ماشوم والی خوی
کلہ بہ پہ څۂ ځی
ښہ شوہ
سکوټ جواب دې راکۂ
دائمی تبہ مې خورہ شوہ
جانانہ
مرګ تہ دې نیزدې کړم
لاس دې واخستل لہ مانہ
درد دے
ساتلے مې سمبال دے چې
راکړے یار بې درد دے
تورې
چاتہ بہ ښکارېږې تورہ
زما د سپوږمۍ خورې
قسم دے
غم کہ مې پہ زړۂ دے
ھغہ غم مې د صنم دے
ژاړی
زړۂ نادان مې ھر وختې
دیدن د جانان غواړی
پلاره
زۀ مېلمنه ستا د کور
د څو ورځو د پاره
مورې
سر راله چونټي کړه
دواړه سرګې مې کړه تورې
خورې
زما په غم شريکې
زړۀ کښې سړيکې مې څۀ نورې

وروره
ساتم به ستا شمله هسکه
پاکه لۀ پېغوره
ژاړه
تۀ چې پرې مئين وې زړۀ
ستا له چمه لا ړه
بيلتونه
مۀ راکؤه نور په زړۀ
ژور ژور زخمونه
مرګه
نه لۀ چا شرمېګې
نه دې سوزي لۀ چا سترګه
اوښکې
توې مې په جولو کړې
د بې قدره يار په مخکښې
چالاکې
اوښکو نه خالي نۀ شوې
زما سترګې نمناکې

ارمان دے
څۀ به وکړم زۀ چې
کم همته مې جانان دے
جانانه
ورک دې هغه ژوندشي
کۀ پېړۍ شي بې لۀ تانه
يار مې
کله به خلاصيږي
دعمرونو انتظار مې
ځمه
ځم د اشنا کلي ته
تازه زخم راوړمه
ياده
اشنا مې ده ساتلې
د زړګي دُنيا اباده
کونترې
راوړه د آشنا خبر
ټپ وهه وزرې
ويښ يم
څنګه به اودۀ شم
چې دعشق په بلا پيښ يم
ماښام دے
رااوخېژه سپوږمۍ په غر
خالي خالي دې بام ډے

فصلونه
موسم چې د سپرلي راشي
تازه مې شي زخمونه

قلم دے
ليکلے دمئين نصيب کښې
خدايه څوره غم دے
اباسيينه
ستا به څۀ چپې وي
ستا نه زياته مې ده مينه
عالمه
څوک هم خبر نۀ شو
دا زما د زړۀ لۀ غمه
صبا دے
خلق راويخيږي
دمئينو مونځ قضا دے
بهار دے
راوړه ډک جامونه ساقي
راغلےښکلے يار دے

طمع
بله م په زړۀ کښې ده
مينه لکه شمع
دريابه
ډوب شوم خو معلوم نۀ شوې
د يار د زړۀ پايابه
بلبلې
شروعو دې کړې په نيمه شپه
بيا دغم غزلې
واؤرې
ولې مې فرياد د خوږو
سنګدله ياره ناؤرې
مرمه
د يار دومره غمونه چې
بيګاه صبا به خورمه
وطنه
ستا اولاد پخپله کړه
ستا څهره پمنه
کابله
څو به يې په وينو سور
لار وګوره بله
انقلابه
هسې خلاصے نشته دے
لۀ دے نظام خرابه
قيامت دے
يار چې جدا کيږي خدايه
څومره سخت ساعت دے
خوريږي
ستا زلفې دلۍ دلۍ
زما په زړۀ وريږي
فکره
غافل دې يو ګهړۍ نۀ شم
زۀ د يار له ذکره
نادانه
مينه د نادان سره
ده هر يو کارنه ګرانه
ماشومه
کړې ستا رضا مې نۀ ده
وايه کومه کومه
څانګې
نرۍ مله دې ماتيږي

د زلفينو لۀ بار زانګې
خطا شوم
څۀ سپيرۀ ساعت وۀ
چې مئين پۀ بې وفا شوم
اختره
هډو مۀ راځه
کۀ راوستے نۀ شې دلبره
د چا دے
زۀ پرې خبر نۀ يم
خو خفه رانه اشنا دے
رضا شه
يؤ ځله بيا هغه شان
پۀ دنګې بلۍ راشه

چرګه
تا ولې نعرې کړې
زما اوس پټيږي سترګه
هېر شه
و د زهرو ګوټه
دمرۍ نه مې ځه تېرشه
غم دے
وې خوړم پکښې پکښې
ښکاره صورت مې سم دے
دېواله
پرېوځې چې اشنا مې په
اسانه راځي ماله
چيناره
چا وعده پوره کړله
چا بدله کړه لاره
کولا لې
سپک منګوټے ګل کړه
مله نرۍ ده د ملالې

ګُودره
نۀ ښکاري په سېل کښې نن
هغه سپينه کونتره
خيالونه
ډېر کۀ اخوا ديخوا کړم
راشي ستا يادونه
مرمه
مخ مې په کفن کښې
ورته مۀ ښايئ عالمه
ځمه
بيا به بې وفا کلي ته
چرته نۀ راځمه
بس دے
اشنا مې لۀ وفا نۀ کړه
کړے مې پرې وس دے
پښتو ده
زمونږ په سيمه مينه خلقه
لوبه د تېرو ده
يادېږې
تانه به زۀ هېر يم خو
زمانه نۀ هېرېږې
نېستۍ
زړۀ دې راله تورکړو
لۀ دې هسې زندګۍ
مسافره
بيا په خوشحالو وطن ته
راشه دزړۀ سره
وطنه
هله قدر راعے چې
پردېس کښې شوه مشتنه
خوبونه
ټول رېزه رېزه شو
ستا په يو ګوذار بيلتونه
روغه
ستازما ممکن نۀ ده
اشنا اوس په دروغه
راشه
توره ډهال مې کېخودل
اشنا بس دے په خولا شه
لونګ دے
زمونږه دپردوپه مفاداتو
ځان کښې جنګ دے
تالان دے
وطنه نۀ پوهېږم چې
څنګه کار روان دے
ګلونه
بيا پسرلے راغے
سپړدے کيږي مې زخمونه
باده
نۀ راځي خبر داشنا
زړۀ مې دے ناښاده
بېرې
څنګ دبې غمۍهغه
شپې ورځې کړمه هېرې
مماڼې
سم د ماسپخينه په
ګودرلږي نن زاڼې
وران کۀ
ستانه ورستونه مې څوک
دلبر نۀ مې جانان کۀ
خوبونه
ښه دي چې بې وېرې
پکښې وشي ديدنونه
بهاره
په ما دې څۀ احسان دے
چې راځې بغېر له ياره
اختره
څوک دےچې به ما او تا
په خولا کۀ مراوره