ھائیکو
دا ھرہ ورځ خبرونہ ځلہ واؤرم
یوہ خبرہ دہ بیا بیا ئې کوی
وائي بہ پټرول او بجلی ګرانہ شولہ
زمونږہ چرګې ھګۍ اچوی خو
زمونږہ خپلې پہ نصیب کښی نشتے
مونږہ پرې پتې د ھټۍ نہ راوړو
مُلا بانګی بہ شکرانہ کښې در کړم
مالہ تعویذ داسې زرور اوکړہ
چې راپسی پہ پارچانګۍ کوزہ شی
سوچہ غواړی ، غنم او کنډ ورسرہ
زمونږ اشر دے خامخا راشہ
ګنی مرۍ نہ بہ مې نہ تېرېږې
شملہ کړہ ھسکہ او ټوپک پہ غاړہ
زۂ پښتنہ یمہ د لوړو غرونو
دا ښځونک ځوانان مې نہ خوښېږی
د ژمی مینځ د دسمبر میاشت دہ
مونږہ اېښودې سندلۍ دہ راشہ
خپلې قیصې د ماشومتوب بہ کوو
ورک دې شې اوړے ځما ژمے خوښ دے
لہ تانہ لږہ چې بړستن لرې شی
غاړہ غړۍ راسرہ ښہ جختہ شې
مینہ د سترګو نہ مې زړۂ تہ کوز شوہ
لہ ھېوادونو پناہ یارہ ځما
زۂ دې دیدن د زړۂ پہ سترګو کوم
زہ پہ راشپېل باندې بہ جوار الوزوم
تہ پہ جارو باندې شتۍ لر کوہ
د زړہ خبرې لږ ساعت بہ وکړو
جوارو ډوډۍ چټنی شُملې ورسرہ
چې د انځر پہ سیوری کېنی دھقان
خانانو دا مزہ لیدلې نہ دہ
پہ پسرلی کښې مې ښائست دے کلے
خزان کښی دغہ ھمرہ بدلون راشی
لکہ فظرت پہ پټو زر وشیندی
د غرۂ پہ څوکو واورې ورېدې
ژمې خپلې نخښې باندې کړلې
د لرګو غم پہ ھر سړی باندې دے
په سرو لمبو کښې چينارونه سوزي
د چا ځانونه دچا زړونه سوزي
امن پسندې ژبې ګونګ ولې دي
بربډې لېچې مې په څنګ تېره شوه
ما وئيل ښه ده زۀ پرې پوهه شومه
بنګړي به راوړم د اختر دپاره
د هاړ د ورګو ماشو څۀ به وايم
خو مازيګر ئ د مېلې غوندې وي
جونې چې پنډې شي په يخې چينه
چا راته وې چې اختر څۀ ته وائي
ما وې امير چې خوشحاليږي پکښې
غريب له نوي حسرتونه راوړي
بيګاله توره به يوه سترګه کړې
چيتر ختميږي رانيزدې شو بېساک
د نمل سر ته به ګوچو له ورځو
هر فرمائيش دې په سر سترګو باندې
دا مجبوري مې په نظر کښې ساته
چې زۀ مزدور يمه د دېرشو روپو
زندګي وائ هغه خوب ته
چې په ويخه ليدے کيږي
سترګې پټې شي نو مات شي
د مرګي نه لا څۀ ويره
دا د هر چا ضرورت دے
بې محله کۀ را نۀ شي
کۀ زما مينه په تا ده
تۀ ښائسته يې ستا ځواني ده
ولې زۀ ماما کاکا يم
کۀ دې څۀ چال چاپلوسي زدۀ وي
د ترقۍ له پاره غم مۀ کؤه
علم هنر دې په ګولۍ ولږي
ځار شم دستوره د ناڅاپه وطن
چرته ناځاپه څوک ناڅاپه راشي
حق د حقدار نه به ناځاپه يوسي
چې د هاړ په سرۀ غرمه کښې
جوارٰ شملې پټي له راشي
نعمتونه به دې هېر کړي
په جولا اؤ پښتون نۀ ده
دا د هيچا ميراث نۀ دے
غېرت هر سړي کښې خپل دے
دهقاني مې د پلار وکړه
سرۀ غرمه به د روټۍ
په بهانه ديدن راوړمه
چې ځوانان لکه د ښځو
اهتمام د ډول سينګار کړي
څۀ به توره کړي ميدان کښې
د غــــــــنمــــــــو لــــــــــــؤ ګــــــــــډيـــــــــــږي
بيا به سرۀ اؤ سپين مخونه
په غرمو باندې توريږي
لوټه سر د لاندې کيدي
په سوړ سيوري کښې اودۀ شي
غريبي څۀ بي غمي ده
ده خاني کۀ بادشاهت
چې اوړۀ لرګي واښۀ وي
دا د ژمي فراغت
اے مـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــحــــــــــــــــــــــبتـــــــــــــــــــــه
خلاص لۀ پښتو دِکړمه
هـــــــــــــم لــــــــــــــــۀ غــــــــــــېــــــــــرتـــــــــــه
دنــــــــــــــــــخـــــــــــــتـــــــرو خــــــــــــــــــوشبــــــــــــــوي
دســـــپــــرلـــي غــــــــونـــــدې سيـــــــــــلـــــۍ
مــــــنــــتــــــظــــــر دي کـــــــــــــۀ راځـــــې
لــــــــړې پــــــــرېــــــوتـــې پــــــــــه غـــــــــرونـــــو
عــــــــــــلامـــــــــــــــې د پشــــــــــــــــــکال دي
جـــــــــــــــونــــــــو واچــــــــــــــول ټــــــــــالــــــونــــــه
څومره نوم د انسان اخلي
همره وينې د انسان څښي
راکوي ګړه کښې زهر
( امريکه )
نه نوے فکر" نه څۀ نوے مضمون
نه پۀ موسم کښې څۀ بدلون راغے
زۀ کۀ هائيکو ليکم پۀ څۀ وليکم
مکارۍ ته چې ئ ګورم
زړۀ مې تور شي د دنيا نه
مرګ ښائسته راته ښکاره شي
نن موسم ډېر د مزې دے
پۀ اسمان وريځ خوره ده
اشنا سېل اؤ د څښو ورځ ده
دا زما کيږدۍ په غرۀ کښې
ستا د اے سي کور نه ښه ده
چې هوا ې خو تازه ده
نوټ
ما ته چې کله په پښتو فوک ادب کښې دهائيکو پۀ شان نمونې پۀ لاس راغلې ما هائيکو ليکل پرېښودل لکه اؤ په "القلم" کښې مې پرې يو مضمون هم وليکه چې د هائيکو په شان له صنف په پښتو ادب کښې دمخکښې نه موجود دے.
۱
اے ګلې نرګسه
لاړې اووتې دجونو
لۀ مجلسه
٢
اے ګلې خاش خاشه
چې په توره سله ګل شم
تۀ بيا راشه
٣
دخونۀ لرګيه
تۀ څۀ خبر يې
د ځوانانو لۀ مرګيه
٤
اوښه
څۀ دې سم دى
چې پاتې سوخه