اباسین یوسفزے
نوم مسلم شاہ تخلص اباسین کوی ۔ د دیر د ادین زی تحصیل پہ خانپور نومې کلی کښې د برادر شاہ پہ کور کښې پېدا شو۔ تاریخ پېدائش ئې ۱۹۶۲ء د جنورۍ اولہ ورځ ۔ ایم اے پښتو او د ایل اېل بي سندونہ د پېښور یونیورسټۍ نہ تر لاسہ کړی دي ۔ پہ کال ۱۹۸۳ء کښې پہ اسلامیہ کالج کښې د پښتو لیکچرر مقرر شو ۔ پہ پښتو ورځ پاڼہ وحدت کښې د اکو بکو پہ نوم او روزنامہ مشرق کښې ئې د ابشار پہ نامہ ډېرہ مودہ کالمونہ لیکلی دي ۔ د شاعرۍ ابتدا ئې د ۱۹۷۵ ء کښې ُۃ پښتو او اردو دواړو ژبو کښې شروع کړہ ، خو د اردو مشھور شاعر قتیل شفائی چې تعلق ئې د ھزارې سرہ دے پہ وېنا د اردو شاعری ئې ترک کړہ ۔ پہ حال کښې ئې د پی اېچ ډی ډګری تر لاسہ کړې دہ ۔ دا ھغۂ تہ کوم ګران کار دے ۔ اباسین ښہ مکرر او ښہ اینکر پرسن دے ۔ پہ ټی وی اکثر د لوېو لوېو پروګرامونو کوربہ اباسین یوسف زے وی ۔تر دې دمہ د اباسېن درې شعری مجموعې چاپ دي ۔غورځنګونہ ، الوت او مرام ۔ نظم او غزل دواړہ لیکی او دواړہ ښہ لیکی ۔ مقطع کښې د خپل تخلص استعمال اکثر ډیر پہ ھنر مندۍ کوی ۔ پہ غزل کښې لہجہ جمالی کمہ او جلالی زیاتہ دہ ، غم درد جذبات ئې پہ غزل کښې کم ځکہ دی چې یو مطمئن سړے دے ۔ خو عشق غم دړد نہ بغېر غزل پیکہ ټانټہ دہ ۔پہ غزل کښې تلمیحات او نور فنی محاسن پہ نظر راځی ۔ د غزل موضوعات ئې دی پښتو ، پښتون ولی ، پښتو ژبہ چې د بیا بېا تکرار سرہ غزل ئې د یکسانیت ښکار شی ۔
دوران چې غوڅ کړم پہ ځیګر نو یو پہ لس خور شوم
د خپل ارمان پہ ادیرہ لکہ نرګس خور شوم
ستا دنګې غاړې ژبہ راکړہ نو ټپہ ټپہ شوم
ګودر تہ لاړم پہ حجرہ کښې پہ مېلس خور شوم
عشق حېرانہ ګوتہ پہ خولہ عقل تہ داسې اووې
رانہ پُښتنہ ھسې مہ کوہ خو بس خور شوم
ځان مې د نمر شغلو تہ اونیوو خو تۂ مې ګل کړې
لکہ د پرخې دې پہ غېږہ کښې تس نس خور شوم
زۂ محبت یم ستا عظمت منم خو ما بہ منې
حسنہ ما خور کړې پہ نړۍ لہ تانہ پس خور شوم
لکہ د ګل دیوې پېغلې کتو مړاوې نۂ کړم
زۂ اباسین ومہ پہ کلی پہ اولس خور شوم
شونډې دې پیکہ منګلې یخې دی
دا د بې وفا و خلقو نخښې دی
لاس دې پہ نکریزو باندې سرۂ نۂ دی
دا زما د زرۂ د شونډو غوښې دی
دود لہ رقیبان بہ ورتہ اوسوزی
سترګې د ټول کلی پہ خخې دی
زۂ بہ پہ داغونو زړۂ رنګین لرم
ستا پہ اننګو کہ نرۍ زخې دی
خپلہ مې تارخۂ د ژوند خوړلی دی
تالہ مې خواږې ورځې پرېښې دی
اوس وایہ چې زور د اباسین منې
دا دی غورځنګونہ ستا د مخې دی
غوښې او پرېښې د نور غزل ھم قافیہ نۂ دی ۔ پہ پنځم شعر کښې چې نخښہ ورتہ ھم شوې دہ پرېښې نہ پرې اېښې بہ لیکل پرېوتل قافیہ کښې د بحر پورہ کولو پہ خاطر بہ ردوبدل کول پرېوتل ۔ خو داسې بہ معیٰ بدلہ شی.