سعدﷲ جان برق
نوم سعدﷲجان تخلص برق کلے ډاګ بې سُود دپلار نوم عجب خان او د نیکۂ نوم ئې محمود خان وۂ ۔ تاریخ پېدائش ئې د ے یولسم مئ ۱۹۴۰ء ۔ پرائمری تعلیم پہ ډاګ بې سُود کښې حاصل کړو او لسم ئې د پبو ګورنمنټ ھائي سکول نہ پاس کړو ۔ د پلار وفا ت ئې د پنځہ څلوېښت کالو پہ عمر کښې اوشو ۔ سعدﷲجان برق پہ ورڼو خوېندو کښې د د ټولو نہ مشر وۂ ځکہ د کور ټولې زمہ وارۍ د ھغۂ پہ سر پرېوتې ۔ پہ فوج کښې بھرتي شو یو شوہ روز د ویستو نہ ورستو بېرتہ واپس کور تہ راغے ۔ د پولیس نوکری ئې وکړہ خو طبعت سرہ ئې سمون او نۂ خوړ ډېر زر دا نوکری ئې ھم پرېښودہ ۔ پہ کومہ ورځ چې د برق صېب نوکری پہ بانګ حرم کښې د نائب اډېټر پہ طور اوشوہ پہ ھغہ ورځ ھغۂ پہ اباسین مل کښې ټاټکي چلول ۔
د شاعرۍشوق د برق صېب داسې پېدا شو چې د ھغۂ مور بی بی پہ کور کښې د شاعرۍ کتابونہ او داستانونہ لوستل ۔برق پہ ابتدا کښې پہ اردو کښې شاعری شروع کړہ خو پہ دې نتیجہ ورسېد چې د اردو د شاعرۍ میدان ډېر زیات وسیع دے پہ دې کښې ممتاز مقام حاصلول ګران کار دے نو پہ پښتو کښې ئې شاعری شروع کړہ ۔ پہ پښتو کښې کہ محنت اوکړے شې کۂ ممتاز مقام حاصل نۂ کړے شی څۂ لږ ډېر قابل ذکر مقام بہ حاصل کړے شی۔ برق صېب سنجیدہ او مزاحیہ شاعری دواړہ کوی ۔ پہ مزاحیہ شاعرۍ کښې د مزاح پېداکول پہ خاطر شاعر د ژبې دومرہ خیال نۂ ساتی خو یو ښہ مزاحیہ شاعر لہ دې نہ ھم د معاشرې د اصلاح کار اخلی ۔ برق صېب دغہ فہرست کښې شامل دے ۔ پہ سنجیدہ شاعرۍ کښې ھغہ زیات غزل لیکی د برق صېب غزل ترقی پسند غزل دے چې حقیقت پسندی پکښې ډېرہ دہ ۔ د تشبیھاتو ، استعارې ، اشارې کناې ، صنائع بدائع ، تلمیحاتو نہ ئې کار نۂ دے اخستے ۔ عام فہمہ غزل دے ، روزمرہ ژبہ استعمال دہ ۔ د تسریح ضرورت نۂ لری
برق صېب یو ډرامہ نګار او تاریخ نویس دے ۔ پہ نثر کښې ډېر لوے کار کړے دے او ډېرو کتابونو څختن دے فہرست ئې څۂ پہ دې ډول دے (۱) برېښنا (۲) برېښنا دوم (۳) باران باران(۴) زرغونہ (۵) انار دانې (۶) خنداګانې ژړاګانې (۷) ګل زیړے (۸) د کشمیر غازی د افسانو مجموعہ (۹) شبِ چراغ (ناول ) ځنې سېریلز ئې ډېر زیات مشھور شوی وو لکہ رنګونہ ، رنګ پہ رنګ ، رنګا رنګ ، سل پہ لالی پورې ، باڼی چل ۔ د برق صېب د غزل موضوعات دی قام پرستی ، ژبہ ۔ معاشی او معاشرتی بې انصافۍ ، د پښتون قام دخوشحالۍ او ترقۍ ارزومند دے ۔
ھر یو ګل دے پاڼې پاڼې نیشتہ ساہ یوې غوټۍ کښې
پہ سپرلی کښې ھم خزان دے ویر ژړا دہ پہ ښادۍ کښې
تږے تږے یم چې نۂ ئې جل مې اخلی چې دې وینم
اخر ساہ بہ رانہ اوځی پہ دې تندہ لېونۍ کښې
دا یو ځان مې ملکیت دے دا بہ تانہ صدقہ کړم
یارہ ما څخہ نور څۂ دې پہ غریبہ غریبۍ کښې
چې دې خپل زړګی تہ ګورم د یارانو پہ محفل کښې
لکہ کور د چا کنډر وی پہ ابادہ ابادۍ کښې
برق تۂ چې شاعری کړې پہ دې بې شعورہ وخت کښې
لکہ غرونو کښې څوک اؤری خپل اواز پہ واپسۍ کښې
زۂ خو پیادہ یم چې پیادہ دی ماسرہ دې سرہ دې راځی
څوک چې پہ طمع د سورلو دی پہ مزہ دې راځی
مالہ یو څو ملګري بس دی چې د تلو والا وی
چغې بہ څو وھم چې ټولہ قافلہ دې راځی
ډېرې مودې نہ رھبران مو پہ یو ځاے چورلہ وی
څوک چې دا چورلہ بابا نۂ کوی ھغہ دې راځی
ما خو پہ ټول عمر کښې لنډہ لار اونۂ موندلہ
کہ څوک زما سرہ راځی نو پہ اوګدہ دې راځی
پہ پښتنو کښې اتفاق خو د چیندخو تول دے
برقہ مطلب څۂ چې دوہ لاړې شی یوہ دې راځی