فېضﷲ فېض
نوم فېضﷲ تخلص فیض د پلار نوم سرفراز خان پہ قام خټک کلے د جټانو بانډہ تحصیل تخت نصرتی ضلع کرک ۔ د فېضﷲ د پېدائش مقام مېنۍ کلے صوابۍ دے فېضﷲ پلار پہ محکمہ اشتمالِ اراضی کښې انسپکټر وۂ د فېض پېدائش دورانِ ملازمت کښې شوے وۂ ۔ تاریخِ پېدائش دے ۶ ستمبر ۱۹۴۳ء ۔ د فېض مور بی بی پہ نری رنځ پہ کال ۱۹۵۳ ء کښې وفات شوہ ۔ فېض خپل تعلیم تر شپږم جماعت پہ صوابۍ او تحت نصرتی کښې حاصل کړو ۔ نور تعلیم د ناجوړتیا لہ کبلہ جاری او نۂ ساتلے شو ۔ فیض انتھائی ذھین او فطین وۂ د ھغۂ پہ حقلہ د ھغۂ استاد وزیرزادہ دا پېشن ګوی وہ ۔ چې دا ھلک بہ ژوندے پاتې نۂ شې او کۂ پاتے شو لکہ اور بڅری بہ جھان تہ ښکارہ شی ۔ فیض تہ د نری رنځ لہ کبلہ پہ ډاډر سېنټوریم کښې د اندېش شمس القمر ملګرتیا نصیب شوہ ۔ فېض لکہ اندېش ادب برائے ژوند قائل شو او مقصدی ادب یې تخلیق کړو ۔ فېض پہ نظم او غزل کښې طبع ازمائی کړې دہ خو د نظم پنګہ یې پہ غزل باندې درنہ دہ ځکہ چہ قطعات ھم د نظم پہ تول کښې پرېوځی ۔ او دواړہ د معیار لیکی ۔ ھر څو غزل د ساخت پہ لحاظ اسان صنف دے خو پہ دې کښې معراج تہ رسېدل جوے شیر راوستل دې ۔ فېض کۂ ځوانی مرګ شوے نۂ وے نو امید دے چې ھغۂ پہ غزل کښې ھم خاص مقام حاصل کړے وے ۔ فېض تہ د وخت د کمی احساس وۂ ځکہ فرد
ھم نۂ دے ضائع کړے نیمګړې غزلې ھم محفوظ ساتلې دې ۔ ګنی عموماً د یو شاعر نہ د ھغۂ د ټولې شاعرۍ درئیمہ کہ نۂ وی څلورمہ برخہ ضائع شې ۔ فېض شاعری د ژوند مقصد ګرځولے وۂ ۔ فېض د څلورویشت کالو پہ عمر کښې د دنیانہ رخصت شو ۔ فېض د پښتو ادب جان کیټس دے ۔ خو د مکتبِ فکر پہ لحاظ دواړہ د جدا ډلې شاعران دی ۔ جان کیټس تعلق د رومانی ډلې سرہ وۂ او فیض یو ترقی پسند شاعر وۂ خو دغہ ھمرہ ترقی پسند ھم نہ چې شاعرۍ نہ اوچ کلک وعظ جوړ کړی ۔
غزل
تېر وختونہ شو رامخ تہ پریشانہ پریشانہ
رانہ تاؤ شول خپل فکرونہ سرګردانہ سرګردانہ
لہ حرکتہ یې عاری کړم لہ شعورہ یې بېزار کړم
د یادونو سمندر دے بې پایانہ بې پایانہ
چرتہ لرې چرتہ لرې څوک د غم سندې وائی
تتې تتې غلې غلې بې زبانہ بې زبانہ
د نظر تر حدہ پورې چرتہ نۂ ښکاری یو نفس ھم
تنھائی دہ خاموشی دہ بېکرانہ بېکرانہ
احساسات د ناکامیو مې پرېکئ د زړۂ رګونہ
ارزو مې بېرتہ راغلہ پښېمانہ پښېمانہ
د چمن اراستګی شی د بھار پہ پېغامونو
دجنون لاسونہ رسی تر ګرېوانہ تر ګرېوانہ
اے د فېض زخمی احساسہ خاموشی دا ستا علاج دے
اسرې چې دجھان دی ناتوانہ ناتوانہ
غزل
پتنګان د سرو لمبو نہ کلہ څنګ کړی
عاشقان د تقدیرونو سرہ جنګ کړی
چې مالیار د باغ د ګل روزنہ کاندی
پہ ازغو باندې اول لاسونہ رنګ کړی
چې ناموس تہ یې د وطن ګوتہ نیوے شی
خلق د وینو سمندر وتہ غورزنګ کړی
چې پہ ځان باندې ننګ نۂ کړی غم یې مۂ کړہ
آ بې ننګ وی پہ بې ننګ باندې چې ننګ کړی
چې ضیمیر یې قیمت نۂ لری باچا دے
نۂ پرواہ دي د دارا نۂ د اورنګ کړی
ھر ھغہ چې د دنیاسرہ تګ نۂ کړی
پہ غمونو د دنیا بہ ځان بد رنګ کړی
ځان بہ تنګ کاندی د فیض نہ بہ څۂ بود کړی
کۂ غمونہ د ژوندون یې ھزار تنګ کړی