ډاکټر پروېز مہجور
دا زیګ پښتون چې اوس ہم خپل د پلارنیکۀ د پولې پټي خیال ساتي پہ کال ١٩٥٢ کښې د زرین خان کرہ
د جنورۍ پہ پہ څوارلسمہ پېدا شو ۔د ایم ای پښتو او ایم ای اردو کولو نہ ورستو خپلہ د پي اېچ ډي مقالہ د پښتو ادب اولني صاحب دیوان شاعر ملا ارزاني باندې مکمل کړہ ۔ د ډاکټر صېب پہ روښاني ادب باندې دومرہ عبور دی چې څنې ادبي ملګری ورتہ ګپ شپ کښې د روښانیانو پلار وائي ۔ د تصوف عالم دی پہ جمالیاتو ډېر ښکلی نظر لري ۔ ډاکټر ډېر زیات عرق رېزۍنہ کار اخلي پہ حال کښې د ہغۀ چاپ شوي کتاب روښاني تصوف نہ اندازہ لګېدی شي۔ اوس د واصل پہ دیوان باندې کار سرتہ د کېدو دی
دا بہ ہم ډېر څۀ روښانہ کړي۔ ډاکټر پروېز مہجور صېب پہ اردو کښې ہم اہم ای دی۔ داردو لټرېچر نہ خبر شاعران لکہ د نورو پښتنو شاعرانو پہ شان خپل غزل زیګ کېدو تہ نۀ پرېږدي ۔ ددې مثال د رحمتﷲ درد او ډاکتراعظم وغېرہ غزل دی ۔ ډاکټر صېب غزل حسن وعشق صوفیانہ افکارو،خوږې او پستې لہجې او د نقطې نہ نقطہ پېدا کولو پہ سبب خپل جدا شناخت لري ۔ دشعرپوہېدو لہ پارہ پہ ذہن باندې زور اچول پرېوځي ۔ ډېرې غزلې ئې فیاض خان خشکي موسیقۍ سرہ وائیلې دي چې ښہ کلام او ښہ موسیقۍ اورېدونکو کښې ډېرې مقبول دي ۔ ډاکټر صېب د خپلې طبعې مطابق پہ غزل کښې د اختصار نہ کار اخلي ۔ اختېصار د غزل خوبي دہ ۔ پہ غزل کښې انتخاب شعرونہ پکار وي پہ غزل کښې یو بې خوندہ شعر ټول غزل بې خوندہ کړي ۔
غزل
کۀ دې سترګو کښې سرګند د مینې ناز یم
خدائې ساتلی ستا پہ سترګو کښې یو راز یم
ګورم تاتہ تماشہ د بل عالم کړم عالم کړم
پہ یوہ ګړۍ نیزدې ہم دور دراز یم
چې مې خوښې ویرانۍ شوې ستا د سترګو
اوس تنزری لۀ ہر دشتہ پہ اواز یم
چې دې زلفې ښاماران راتہ ودۀ شول
چاچېړلی د موسی د عصا ساز یم
کۀ مې برخہ پہ سپرلي نشتی مہجورہ
د ازغي ہسې پہ خوي کښې ګل نواز یم
غزل
د ګلونو د پرہر بہ چاتہ څۀ وېم
د سپرلود رفو ګر بہ چاتہ څۀ وېم
چې د زلفو د تیارو پہ څنګ کښې اوسي
ستا د مخ د سپین سحر بہ چاتہ څۀ وېم
چې مې کورلکہ صحرا دی بې دېوالہ
د دننہ د بہر بہ چاتہ څۀ وېم
کۀ بدنام د ې پہ یاري یم غرڅنیہ
ستا د کاڼود خپل سر بہ چاتہ ځۀ وېم
چې د یار زړۀ مې کوہی دی ای مہجورہ
د منزل د رہګزر بہ چاتہ څۀ وېم
غزل
زۀ د خپل زړۀ پہ کوم ګزر ووتم
زۀ خو صحرا نہ ہم بہر ووتم
ستوري ہمہ مې پہ جولۍ کښې پریوځي
د تورو شپو پہ کوم سفر ووتم
د کوم نمر مخي پہ لور لاړمہ زۀ
زۀ د سحر پہ کوم خبر ووتم
چې سمندر سرہ اشنا شومہ زۀ
لۀ خپل صدف لکہ ګوہر ووتم
چې پہ ائینو مې نظر پرېوتلو
زۀ پہ تلاش د کوم جوہر ووتم
لکہ تنزری اوس نعرې وہمہ
زۀ د فریاد پہ کوم ډګر ووتم
یرہ د زلفو مې اوس پاتې نۀ شوہ
زۀ د ماښام لۀ ہر خطر ووتم
د خپل وجود پہ سرہ غرمہ مہجورہ
لکہ یخ سېوری لۀ شجر ووتم