ډاکټر راجولي شاہ خټک
ډاکټر راجولي شاہ د نوښار تحصیل پہ ډاګ اسمعیل خېل کلي کښې د قدیم شاہ پہ کور کښې پہ کال ١٩٥٢ د جنورۍ پہ څلورویشتمہ نېټہ سترګې غړولې وې ۔ د اېم ای پښتو یې د پېښور یونیورسټۍ نہ اوکړو ۔اوہم پي اېچ ډي لۀ دغہ
یونیورسټۍ نہ کړې دہ۔ د ډاکټر صېب د پي اېچ ډي مقالہ وہ د پښتو ادبي تحریکونہ د پي اېچ ډي کولو نہ ورستو ډاکټر صېب د رېډېو ټي وي اوپہ نورو ادبي سرګرمو کښې داسې بوخت شو چې څۀ مہم کارتہ اوزګارنہ شو ګني د ابتدائي مقالې نہ ورستو پہ ډاکټر باندې فرض شي چې مزید تحقیق لہ پارہ خپل ژوند وقف کړي ۔ ډاکټر صېب تحقیق او تنقیدي مضامین وخت بې وختہ مختلف رسائیلو کښې چاپ شو ي دي خو داد یو ډاکټر د حثیت مطابق کار نۀ دی زۀ اوډاکټر صېب پہ ډېرو پروګرامونو کښې یوځائی پاتې شوي وو ۔ډاکټر صېب د خبرو پہ ہنر باندې ډېرښۀ پوہېدۀ۔خو مطالعې عادت یې ډېر کم وۀ دا د ہغۀ د مصفرویاتولۀ کبلہ وۀ کۀ عادت یې وۀ لۀ دې نہ بہ ډاکټر یار محمحد مغموم خبر وي ځکہ چې دواړہ د چوتي یاران وو۔ډاکټر صېب د پښتو اکېدېمۍ پېښور یو کال چئیرمېن پاتی شوی دی د پښتو رسالې مدیر ہم پاتې شوی دی ددۀ پۀ ادارت کښې پښتو رسالہ ښہ خېرازہ وہ ۔ډاکټر صېب پہ تصوف باندې ښہ دسترس لرۀ ۔ډاکټر صېب حمزہ بابا قلندر مومند او غني خان خپل روحاني او د فن استادان ګڼي۔ د ډاکټر صېب یوہ نیاواتې شعري مجموعہ سنګزار دہ ۔ چې نظم او غزلیات دواړہ لري نظم اوغزل دواړو باندې عبور لري د فن پہ باریکیو باندې استادانہ نظرلري ۔ پہ غزل کښې د تصوف ځرک لۀ کبلہ غزل یې فلسفیانہ رنګ پېدا کړي۔لا پہ ډیوہ رېډیو باندې د غزل پروګرام روان وۀ چې ډاکټر د زړۀ د دورې پہ سبب ٧جولائي٢٠١٥ باندې زمونږ نہ جداشو ۔ ډیوہ رېډیو پرې پروګرام اوکړو ۔ پوہانو د ډاکټر راج ولی شاہ پہ فکر وفن خبرې اوکړې ۔ غزل
د ژوندون د ہر عنوان سرہ پہ جنګ یم
ہم د ځان ہم د جہان سرہ پہ جنګ یم
چې ہر کار د دکاندار پہ نظر ګوري
د دنیا د سود او زیان سرہ پہ جنګ یم
بل زما او ستا تر منځہ رقیب څوک دی
خو دا ځان دی د خپل ځان سرہ پہ جنګ یم
پہ طلب د ہغہ ان کښې چې ہم تۀ وې
ہر یو ان د نوي ان سرہ پہ جنګ یم
کوم ساعت بہ دې پہ کوم مقام جدا کړي
د زمان او د مکان سرہ پہ جنګ یم
چې لاسونہ مې تر تاتہ در رسیږي
کۀ زما دی خو ګریوان سرہ پہ جنګ یم
مخا مخ ورتہ تسلیم لۀ احترامہ
پټ پہ زړۀ کښې د جانان سرہ پہ جنګ یم
ستا د ښکلي مخ کشمیر پکښې پناہ دی
ستا د زلفو ہندوستان سرہ جنګ یم
کۀمې سر پہ کاڼو لږي خو وطن دی
د افغان پہ سر افغان سرہ پہ جنګ یم
ما ولي چې دي لیدلې ہغہ سترګې
پہ ایمان چې د ایمان سرہ پہ جنګ یم
غزل
څوک پہ لارو کښې ازغي کري نېک نام شي
څوک تابیا د سرو ګلونو کړي بدنام شي
دا د عدل کوم انداز دے لږ مې پوې کړہ
چې دې زلفې چاتہ ډال شي چاتہ دام شي
څوک یو دوہ قدمہ واخلي تر تا درشي
د چا پښې پہ مزل ماتې شي ناکام شي
نہ پوہېږم پښتنہ بې باکہ مینہ
د اشنا پہ مخکښې ولې احترام شي
مستي ہغہ خو د کېف رنګ یې جدا دی
سړیتوب کلہ حمزہ کلہ خیام شي
بیا پہ طمع د وصال مې واورې پرېوځي
چې دا تا د کلي غرونو تہ مې پام شي
ہر طلب لہ یوامیدہ پېدا کېږي
کوم امید دی چې دا تا د د طلب نام شي
نہ دروغ شم نہ رښتا درتہ وئیلی
زما مینہ دې دا ستاپہ زړہ الہام شي
وار د سترګو مې خطا شي چې را مخ شي
چې پہ شاہ شي شعور ړوند عقل مې خام شي
یوہ شپہ نیمہ خو داسې وي چې وائیم
چې دا ژوند دې تمامي پکښې تمام شي
د روزګار لہ سپینو سترګو پناہ راکړې
تورې زلفې دې خورې کړہ چې ماښام شي
ډیوې بلې دې د سترګو راسرہ کړہ
پہ سودا کښې د اوربل ډاکې مدام شي
د ولي سدا بہار خود سرہ فکر
سپرلی نہ دی چې دشپو ورځو غلام شي