ډاکټر اسرار
ډاکټر اسرارپہ کال ١٩٣٨ کښې د شمال شاہ باچا کرہ پہ ہوتي مردا ن کښې سترګې غړولې وې ډاکټر اسرار ایم بي بي اېس کولو نہ ورستو د پاکستان فوج کښې بہرتي شو ۔د ١٩٦٥ د پاک و ہند پہ جنګ کښې یې خدمات تر سرہ کړل۔ پہ فوج کښې یې د کپتان تر عہدہ ترقي اوکړہ خو فوج کښې ئې زړۀ اونۀ لږېد داملازمت یې پرېښود او سول محکمہ کښې یې کار شروع کړو ۔ مختلف ہسپتالونو کښې د خدمات سر کولو نہ ورستو دوبارہ د فوج پہ وساطت لېبیا تہ لاړ کلہ چې د تنزانیا او یوګنډا جنګ شروع شو ډاکټر اسرار د لېبیا نہ یوګنډا تہ اولېږلی شو۔ ډاکټر اسرار پہ یوګنډا کښې بې درکہ شو ۔ د طورو اسرار پرې دانظم اولیکۀ۔
نیازبین خیالونہ دې وحشت سرہ بلد بہ نۀشي
اخر بہ راشې دا زما سوالونہ ردبہ ڼہ شي
د مینې ډک زړګی دې کومو تاریکو لہ یوړو
تورو تیارو سرہ دې کلی تر ابد بہ بہ شي
خپل رنځوران دې چاتہ پرېښودل تہ چرتہ لاړې
عیسی نفسہ ژوندی مړی د مرقد بہ نۀ شي
د خپل وطن مړۍ د ژوند د پہ تمنا پراتۀ دي
ساہ پکښې پوک وہہ بې دمہ دي خو دد بہ نۀ شي
تازہ ګلونہ قذافي د سرو لمبو نذر کړل
د ګل پرستو پہ نظر کښې معتمد بہ نۀ شي
د بل پہ تېلو کښې ناحقہ خپل ګلونہ سېزي
اسرارہ څنګہ باغوانان دي چې باغونہ سېزي
ډاکټر اسرار نثر ہم ډېر ښکلی لیکي ۔ اختصار دہغۀ د نثر خاصہ دہ تر دې چې ہغہ خپل نوم د ډاکټر اسرار پہ ځائی ډ ۔اسرار لیکي ډاکټر اسرار د تکل د یو جداګانہ سټائیل متعارف کړی دی۔ چې د طنزومزاح نشترونو سرہ د معاشرې د ناسورونوعلاج کوي ۔ورستو ډېرو تکل لیکونکو د تکل دغہ انداز خپل کړی دی ۔خو د ډاکټر اسرار پہ شان لیکل اسان کار نۀ دی ۔د ډاکټر اسرارپہ نظم کښې ہم د طنزومزاح چاشني موجود وي خو اصراف نۀ کوي ۔ د ډاکټر اسرار د تکلونو مجموعہ “د تکل پہ ائینہ کښئ “د پطرس بخاري مضامینو غوندې چې د اردو ادب سرمایہ دہ پہ شان د پښتو د ادب ناز دی ۔ ډاکټر اسرار د غزل لیکلو پہ ہنر ہم ډېر ښہ پوہېږي ہغۀ پہ غزل کښې ہم ځان لہ جدا لار ایستل دہ ۔ د کلاسېک پہ دورکښې دغزل منځ تر منځہ یو نیم شعر د تصوف وئیل رواج وۀ ۔تصوف سرہ بہ نور د غزل رنګ ښہ شو ۔ ځکہ چې تصوف تہ پوہانو د شعر وائیلو ښۀ موضوع وائیل دۍ ۔ نن صبا زمونږ شاعر معاشي ۔معاشرتي قامي یا نورہ څۀ مسئلہ دغزل مینځ کښې څۀ بې خوندہ رنګ کښې اوچېړي چې د غزل تغزل تہ پرې نقصان اورسي ۔ پہ دې باندې پابندي نیشتی خو داسې لکہ فېض احمد فېض پہ اردو کښې د غزل نہ د کار سړی جوړکړي ۔
غزل
اشنا چې پہ وعدہ دې اعتبار وکړ م کۀ نہ
حېران یمہ چې بیا دې انتظار وکړم کۀ نہ
ای اوښکو اسوېلو سوو سلګو د ارمانونو
خندا بہ درنہ ہم چرتہ یو وار اوکړم کۀنہ
یو څو ځلہ خزان د پسرلي جامہ کښې راغی
اوس بیا یرہ یقین پہ دې بہار اوکړم کۀ نہ
اغیارو راتہ ووې چې اشنا بہ دې نن راشي
باور پہ دې خبرو د اغیار وکړم کۀ نہ
اسرارہ ہردیدن یې زیاتوي د زړۀ غمونہ
حېران یم اوس بیا دیدن د یار وکړم کۀ نہ
غزل
پہ زړۀ باندې مې د چا یادونہ راورېږي
پہ سر مې لکہ کاڼي تېر وختونہ راورېږي
خیالونہ د پې مخو د سپوږمۍ پہ ړنا لامبي
فضا نشہ نشہ دہ شرابونہ راورېږي
د زلفو تصور مې دواړہ سترګې کړې راډکې
وریځہ چې درنہ شي بارانونہ راورېږي
قیصہ بہ درتہ د ادم او د درخو کړم
پہ خونہ د زړګي مې لا اورونہ راورېږي
ګوذار چې بہ د ګل ہم کړی نۀ وۀ چرې
پہ ہغہ ښکلو خلقو نن بمونہ راورېږي
راځئ چې دا د غم وریځې ورکې لۀ اسمان کړو
تر څو بہ ترې پہ مونږ باندې غمونہ راورېږي