ثمینہ قادر
د ثمینہ قادر تعلق د مینګورې سوات سرہ دے پہ قام یوسفزۍ دہ ۔ خاوند ئې یو ریټائرډ افسر دے ۔ پخپلہ پہ څوکۍ نۂ دہ پاتې شوې ۔ خو د ښځو تنظیمونہ سرہ ئې څۂ نہ څۂ تعلق پاتې شوے دے ۔ د ښځو دحقوقو علمبردارہ دہ ۔ پہ ادبی محفلونو کښې تر لرې لرې پورې ګډون خپل فرض ګڼی ۔ تر دې چې ھزارې بټګرام تہ ئې ھم ځان رسولے دے ۔ پہ خوی باندې درنہ ښځہ دہ ۔ د شاعرۍ ئې دوہ مجموعې چاپ دي ۔ اولنۍ مجموعہ دہ “ سپېځلی خیالونہ” او دوئمہ مجموعہ دہ “زنځیر لہ شړنګ ورکوم ۔ ما چې د کتاب نوم تہ اوکتل دا مې خیال وۂ چې پہ دې کښې بہ انقلابی شاعری وی ۔ خو نہ دا ټولہ رومانی شاعری دہ ۔ کتاب لہ دا نوم ورکولو سبب ماتہ دا ښکارہ شو چې ھغې ھجر ، وصال ، ناقراری ، عشق ومحبت ، جانان ، د ژوند نہ ګیلې نہ پہ ډاډہ زړۂ کړې دی لکہ د دغہ سیمې بلې شاعرې برحلیمہ افسانې بی بی پہ شان وېرېدلې وېرېدلې او شرمېدلې شرمرمېدلې نۂ دہ پاتې شوې ۔ خو پہ شعر کښې د بې حیائې او بې شرمۍ تر حدہ نہ دہ تېرہ شوې ۔ پہ روایتی اندازکښې ئې حمد او نعت نہ د کتاب شروعات کړي دي ۔ ڼظم او غزل دواړہ لیکی پہ کتاب کښې مشرانو شاعرانو تہ پېرزونې ھم شتہ دے ۔ د غزل نمونہ ئې اوګورئ
زخمی زخمی پرھار پرھار دې کړمہ
د ګلاب شپولہ تار پہ تار دې کړمہ
زرۂ لکہ وران او ناقلارہ ماشو م
ھنر راښایہ چې قلار دې کړمہ
ستا د الفت نغمې اوس ھم شوروم
دلبر دې ومہ خو دلدار دې کړمہ
د ښائستونو لېونۍ جانانہ
د پاکې مینې طلبګار دې کړمہ
پہ وېخہ ھم خواږۂ وینم
یا لېوینہ څنګہ یار دې کړمہ
د مینې کلی خو پہ زور نۂ کېږی
پہ مینہ راشہ چې دستار دې کړمہ
مینہ خو ستا د یاد پہ مینہ پائي
د ژوندون دشتہ وم ګلزار دې کړمہ
نۂ مې پښې ځی لۂ دې ښارہ نۂ مې زړۂ ځی
روح چې لاړ شې لۂ خپل کورہ ھلہ مړۂ ځې
پہ نظر دیو دلبر خمار خمار دے
زړګے ګورہ پہ بدل د بل پہ کړۂ ځی
پہ تالاش بہ د مقصود ګوھر حاصل کړې
مجنون سر شو پہ صحرا ګوتم تر بړۂ ځې
ما د عشق کامران تر نن لیدلے نۂ دے
فاتحان د زمانې ترې مدام پرۂ ځی
زما مخ زما د مینې ائینہ دہ
کہ جانان زما لۂ خوا نہ ځی پہ څۂ ځی