تسکین مانېر وال
تسکین مانېر وال پہ یو نظم کښې خپلہ د ژوند قیصہ ډېر پہ ښکلی انداز کښې کړې دہ نظم دے
زما د ژوند قیصہ
ډېرہ د خوند قیصہ
پہ مانېرۍ کښې اوسم
د ښکلو ځاے کښې اوسم
نامہ تسکین لرمہ
پہ عشق یقین لرمہ
څۂ نوکری اوشوہ
څۂ شاعری اوشوہ
ښې تماشې مې اوکړې
ډېرې نشې مې اوکړې
پہ ځان کانې مې اوکړې
ښې یارانې مې اوکړې
عمر مې شپږ پنځوس
خو موړ لا نۂ یم تراوس
خیال مې څو نور کالہ
بلکې څلور کالہ
شٗېتو کښې زّوړ بہ شم
څۂ قدرې سوړ بہ شم
کہ خداے مې نور اوساتی
نور بہ څۂ نۂ کوم زیاتی
خلق پہ عقل تلی
ما دی د زړۂ منلی
لاړ بہ شم زۂ نیمګړے
پہ زړۂ چاؤدلے ستړے
شعر اولاد لرم
ځان بہ پرې یاد لرم
د تسکین مانېروال د پېدائش نېټہ دہ ۱۹۴۹ء ۔ تسکین یو استاد دے د استادانو مطالعہ د نورو خلقو پہ مقابلہ کښې زیاتہ وی خو د تسکین د کلام نۂ محسوس کېږی چې ھغۂ خپل د کلاسک مطالعہ نۂ دہ کړې ۔ غزل یو روایتی صنف دے ۔ څوک چې د خپل کلاسک او روایت نہ ډېر لرې شی غزل نۂ پاتې کېږی ۔ تسکین پہ بنیادی توګہ د نظم شاعر دے ۔ د ھغۂ پہ غزل کښې ھغہ اوصاف موجود نۂ دی چې کوم غزل لہ پارہ ضروری وی خو ھغہ ھر خبرہ د زړۂ نہ رښتینې جذبې سرہ کوی کوم پہ خلقو باندې اثر پرېباسی ۔ تسکین د خپل کېفیت ، حقیقت پسندۍ او د نوے لب و لہجې پہ سبب پہ خپلې خاورہ ښہ ډېر مقبولیت لری۔ یوہ شعری مجموعہ “ښہ خوشې صحرا دے” . د یو کتاب مواد ورڅخہ موجود وۂ۔ د غزل نمونہ ئې اوګورئ
یارانہ لاړہ لاروی سلام تہ اورسېدہ
قیصہ د مینې وہ بس خپل انجام تہ اورسېدہ
ھغہ خبرہ چې بس زۂ او تۂ پرې پوې وو سرہ
ھوا ئې اوکړہ یارہ خاص وعام تہ اورسېدہ
چې د منونو خاورې لاندې شوم نو او بہ وایم
چې قافلہ د ستړی ژوند مرام تہ اورسېدہ
یارہ چې خیال تہ زما راشی زۂ اوس او بوږنېږم
زما دا مینہ چې لا کوم مقام تہ اورسېدہ
مینہ دې څۂ وہ یو لحظہ د مازیګر وہ اشنا
د سترګو رپ کښې لولکی ماښام تہ اورسېدہ
مجرمان دواړہ وو د مینې پہ ګناہ کښې اشنا
خو سزا یواځې ما تسکین بدنام تہ اورسېدہ
څوک چې څومرہ مھذب دے
ھغہ ھومرہ مذبذب دے
نا پوھی څۂ باچاھی دہ
پوھہ څومرہ لوے غضب دے
یارہ چرتہ چې مې بیایې
ستا پہ لاسو کښې جلب دے
یارانہ څۂ مفادات دی
ستا زما خپل خپل مطلب دے
فلسفې پہ تندر اولہ
اخری اسرہ مذھب دے
تالہ عشق خوښ کړو تسکینہ
ستانہ پویہ پرې ستا رب دے
حالاتو راکہ او کۂ بخت راکہ
ھر څۂ چې وو ګوذار ئې سخت راکہ
ما وې دنیا سرہ بہ جنګ کومہ
مالہ خو یو سړی شکست راکہ
ربہ مننہ دہ ستا ډېرہ ډېرہ
جېب دے خالی خو زړۂ دې مست راکہ
صرف کہ یو ځلې پېښمان اووینم
د وخت مالکہ کۂ دې وخت راکہ
تسکینہ ځان قسمت تہ سپارمہ زۂ
تختہ ئې راکړہ کہ ئې تخت راکہ
د غزل قافې دي بخت ، سخت ، شکست ، مست ، وخت او تخت پہ دوی کښې شکست او مست د نورو قافیو ھم قافیہ نۂ دي ۔ قافې د پارہ املا او صوت دواړہ پہ نظر کښې ساتل پرېوځی شکست او مست د بخت ، سخت ، وخت او تخت پہ صوت یو شان نۂ دي ۔ مثال ئې نېټہ او خېټہ دے پہ املا ھم قافیہ ښکاری خو د صوت لہ کبلہ ھم قافیہ نۂ دې ۔